Μήδεια, ένα Μανιασμένο Ποίημα

Μήδεια, ένα μανιασμένο ποίημα του Ζαν-Ρενέ Λεμουάν σε σκηνοθεσία Λευτέρη Γιοβανίδη με την Δήμητρα Ματσούκα πρωταγωνίστρια.

Η γνωστή ιστορία της Μήδειας γίνεται αφορμή για να θιγούν μια σειρά πάντα επίκαιρων θεμάτων και αφορμή για πολύ σκέψη. Η αδελφοκτόνος, παιδοκτόνος, θεωρητικά ότι πιο εγωιστικό σε πλάσμα σε αυτή την πλάση μέσα από αυτό το δυνατό κείμενο δείχνει τις πραγματικές της αδυναμίες: μια γυναίκα ξένη, μόνη (οι άντρες την χρησιμοποιούν ουσιαστικά σαν σκεύος ηδονής), μάγισσα που χρησιμοποιεί τις δυνάμεις της για να πετύχει τους στόχους τους – ποιος είναι όμως ο πραγματικός της στόχος; Να επιβεβαιωθεί ότι υπάρχει, ότι αγαπιέται, ότι δεν είναι η βάρβαρη… Το ρατσιστικό στοιχείο είναι παντού ορατό, γεγονός που υπήρχε στην αρχαιότητα και γιγαντώνεται όλο και περισσότερο στην καθημερινή πραγματικότητα.

Η Μήδεια πονάει, αγαπάει, μισεί, εκδικείται, διεκδικεί, απορείς αν είναι η χαμένη ή νικήτρια αυτού του παιχνιδιού… Η Δύση όπως πάντα θέλει να υποδουλώσει / υποτάξει την Ανατολή, ο άνδρας την γυναίκα, ο γονιός το παιδί… Το κείμενο του Ζαν-Ρενέ Λεμούαν (βραβευμένου με Βραβείο Κριτικών και Βραβείο της Εταιρείας Δραματικών Συγγραφέων και Συνθετών)  είναι πολλές φορές γροθιά στο στομάχι, δηλαδή όπως πρέπει να είναι ένα σύγχρονο κείμενο που πηγάζει από μια αρχαία τραγωδία.

Η Δήμητρα Ματσούκα πείθει πολύ σε αυτό τον ρόλο, πρέπει να ομολογήσω ότι για μένα ήταν μια έκπληξη, παίζει μεταξύ της ρομαντικής κι ερωτευμένης και της μαινάδας που σκίζει σάρκες δικών και αλλήλων. Την στιγμή που "φτύνει" στο κοινό που παρακολουθεί την παράσταση τα παρακάτω λόγια την νιώθεις σαν παγωμένο νερό τον Χειμώνα στην πλάτη:

“Όλα μακρινά, σβησμένα, περασμένα. Δεν ήμουν πια εγώ: ήταν η Μήδεια, αλλά δεν ήμουν εγώ. Είχα δηλητηριαστεί. Είχα επιβιώσει απ’ τη φρίκη του έρωτα. Λέω στον κόσμο ότι είμαι ηττημένη και δεν ντρέπομαι. Είστε εχθροί μου στους αιώνες των αιώνων. Σας καταριέμαι, σας γαμάω, αρνούμαι τη συμπόνια σας, τις γνώσεις σας, τα πρωτόκολλά σας, τα ευαγγέλιά σας, σας σκοτώνω. Είναι φρικτές όλες οι αναμνήσεις μου. Καλύτερα θα ήταν να μην αρχίσω...”

Η σκηνοθεσία του Λευτέρη Γιοβανίδη είναι λιτή και ουσιαστική, με τον τρόπο του ζευγαρώνει την αρχαία τραγωδία με το μοντέρνο θέατρο, το σκηνικό του Κωνσταντίνου Ζαμάνη εξαιρετικό, τα κουστούμια κι οι φωτισμοί αξιοπρόσεκτα, η κίνηση άψογη. Εν ολίγοις μια παράσταση καθόλα αξιοπρεπής και με σεβασμό στον θεατή. 

Το έργο παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης, στο πλαίσιο του Προγράμματος Ελλάς Γαλλία Συμμαχία 2014 από το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος τον Μάιο του 2014. 

Σκηνοθεσία: Λευτέρης Γιοβανίδης

Μετάφραση: Έφη Γιαννοπούλου

Σκηνικά: Κωνσταντίνος Ζαμάνης

Κοστούμια: Μαρία Παπαδοπούλου

Κινησιολογία: Pauline Huguet

Φωτισμοί: Νίκος Σωτηρόπουλος