Όποιος έχει τη ΜΥΓΑ…

Η ΜΥΓΑ του Ζώρζ Λάγκελαν σε σκηνοθεσία Διονύση Λυκιαρδόπουλου,  συνεχίζει φέτος, για δεύτερη σεζόν, την πορεία της στο Θέατρο «Παραμυθίας» από την Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016.

Πρόκειται για ένα έργο επιστημονικής φαντασίας που διαδραματίζεται στα μέσα της δεκαετίας του '50 στην Γαλλία. Ένας επιστήμονας πειραματίζεται με την μεταφορά ύλης, όμως ένα τρομερό ατύχημα τον βάζει σε ένα δρόμο χωρίς επιστροφή.

Η ΜΥΓΑ έχει μεταφερθεί δις στον κινηματογράφο με μεγάλη επιτυχία. Η πρώτη εκδοχή ήταν το 1957 από τον Κουρτ Νιούμαν και η δεύτερη το 1986 από τον Ντέιβιντ Κρόνεμπεργκ. Πανελλαδικά, είναι η πρώτη φορά που μεταφέρεται στο θέατρο και το ομολογουμένως τολμηρό εγχείρημα ανέλαβε ο δραστήριος σκηνοθέτης Διονύσης Λυκιαρδόπουλος, βασισμένος στη μετάφραση του έργου του Λάγκελαν που έκανε ο Άρης Σφακιανάκης. Την δραματουργική επεξεργασία του κειμένου υπέγραψε ο Στέργιος Ιωάννου.

Μια Τρίτη του Οκτώβρη πήγα στο θέατρο να δω την παράσταση, ανυπομονώντας να δω ένα κείμενο επιστημονικής φαντασίας να παίρνει σάρκα και οστά πάνω σε μια θεατρική σκηνή. Καθώς ούτε το διήγημα είχα διαβάσει, ούτε τις ταινίες είχα δει, για πρώτη φορά θα ερχόμουν σε επαφή με τη ΜΥΓΑ.

Οι Σταμάτης Κακαβελάκης, Έλενα Τριανταφύλλου , Στέργιος Ιωάννου, Ιορδάνης Καλέσης, Ίρις Κανδρή ακολούθησαν πιστά, καθώς φάνηκε, τις καθοδηγητικές γραμμές του Διονύση Λυκιαρδόπουλου. Πίσω από τη σκηνική δράση, σε ένα ενδιαφέρον εικαστικά ως παρέμβαση, video wall, βλέπαμε σκηνές της ιστορίας σε εξωαφηγηματικούς χρόνους. Οι ηθοποιοί ήταν σχετικά «σφιγμένοι»: σίγουρα, το να παίζεις ένα θεατρικό έργο-θρίλερ-επιστημονική φαντασία απαιτεί προσήλωση και οι ποιητικές στιγμές είναι φυσικό, και ίσως προαπαιτούμενο, να λείπουν. 

Τα κοστούμια της Κικής Μήλιου δεν ήταν ιδιαιτέρως ικανοποιητικά, κατά την άποψή μου, σε αντίθεση με τα σκηνικά, που μες στο μινιμαλισμό τους και την αξιοπρόσεκτη διάταξή τους στον χώρο, υποστήριξαν αρκετά καλά το έργο.

Οι φωτισμοί του Αλέξανδρου Αλεξάνδρου και της Ευρυδίκης Γεωργίου εξυπηρέτησαν επαρκέστατα την ιστορία που, κυριολεκτικά, άναβε και έσβηνε σαν ταινία μπροστά στα μάτια μας.

Μετά το πέρας των 75 λεπτών της παράστασης, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα: δεν κατόρθωσα να μπω στην ψυχοσύνθεση του κεντρικού ήρωα επιστήμονα, αλλά αυτό που είδα με έβαλε σε πολλές σκέψεις για το πόσο η τεχνολογία και η επιστήμη είναι ικανή να αλλοιώσει την ανθρώπινη Ψυχή.

Δεν γνωρίζω- πώς θα μπορούσα, άλλωστε- ποιος ήταν ο στόχος του κυρίου Λυκιαρδόπουλου, αλλά ,προσωπικά, όταν πηγαίνω θέατρο επιζητώ τη Λύτρωση. Πόσο εύκολο είναι αυτό να επιτευχθεί με όχημα ένα έργο της κατηγορίας της ΜΥΓΑΣ;

Απαντώ: καθόλου. Εξ ου και είναι μια παράσταση που ο χαρακτηρισμός «κακή» θα την αδικούσε, όσο και ο χαρακτηρισμός «καλή» θα υπερέβαλλε. Είναι, κάτι, όμως, που σαν αυτό δεν θα έχει ξαναδεί ένας θεατρόφιλος. Είναι σημαντικό που στην Αθήνα της κρίσης «σκάνε» και τέτοιες προτάσεις, πίσω από τις οποίες υπάρχουν, και είναι ορατές, ώρες δουλειάς και μελέτης, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος.

Στην τελική, οι παραστάσεις δεν γίνονται μόνο για να ικανοποιούν τις απαιτήσεις των θεατών, αλλά και για να εμπνέουν τους νέους δημιουργούς, να αναδεικνύουν έργα που δεν έχουν βρει τα ώτα και τα μάτια που ίσως αξίζουν, να διδάσκουν την ανατροπή και τη δυσκολία.

Τους στόχους αυτούς είναι βέβαιο πως η ΜΥΓΑ του Διονύση Λυκιαρδόπουλου τους πέτυχε.

Δείτε κι εσείς, αν θέλετε, με τα μάτια σας στο Θέατρο Παραμυθίας, όσο ακόμα προλαβαίνετε.