All Fall Down, Or ... Maybe Not?

Από τον Μάρτιο μέχρι τον Αύγουστο του μακρινού 1982, οι The Sound, ένα από τα πιο μη αναγνωρίσιμα συγκροτήματα στο χώρο του Post Punk και του New Rock, ηχογράφησαν έναν δίσκο κόντρα στο κατεστημένο. Η ηχογράφηση έγινε, αφού είχαν ήδη δεχτεί πίεση από τη δισκογραφική εταιρία WEA, για άμεση εμπορική επιτυχία, τακτική που συνήθιζαν σχεδόν όλες οι δισκογραφικές εταιρίες εκείνης της εποχής. 

Τα μέλη του γκρουπ δυο χρόνια πιο πριν είχαν κυκλοφορήσει το Jeopardy (1980) κάνοντας ένα εξαιρετικό ντεμπούτο και το From The Lion’s Mouth (1981), ένα άλμπουμ πραγματικό αριστούργημα, που σήμερα θεωρείται ένας από τους πιο σημαντικούς δίσκους όλων των εποχών στην κατηγορία που αντιπροσωπεύει. 

Οι δύο δίσκοι και ειδικά ο δεύτερος στη σειρά, δεν προωθήθηκαν σχεδόν καθόλου από την εν λόγω εταιρία, που τώρα τους ζητούσε να δημιουργήσουν κάτι πιο εμπορικό! Το παράλογο αυτό αίτημα δημιούργησε εύλογα στο συγκρότημα ένα κλίμα δυσπιστίας, με τα μέλη του να πιστεύουν ότι στην πραγματικότητα είναι ανεπιθύμητοι, όπως δήλωνε λίγα χρόνια μετά σε μια συνέντευξη του ο Adrian Borland, ιθύνων νους των Sound. 

Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν τον Νοέμβριο του 1982 να κυκλοφορήσει το πολλά υποσχόμενο All Fall Down, που ήταν όμως η ταφόπλακα στις όποιες φιλοδοξίες του γκρουπ για εμπορική επιτυχία. Συνειδητά ηχογραφούν ένα άλμπουμ δύσκολο και σκοτεινό, το οποίο μετά από χρόνια, χαρακτηρίζεται ιδιοφυές, που τους εκφράζει απόλυτα και που καταδεικνύει μια βαθιά πεποίθηση και των τεσσάρων μελών του συγκροτήματος. Ότι δηλαδή στη μουσική και γενικά στην τέχνη, υπάρχει αξία που δεν αποτιμάται σε χρήματα. Απαντούν με ένα “fuck you” στο τελεσίγραφο της WEA και υπογράφουν το δισκογραφικό τους… διαζύγιο με εκείνη, με τίμημα να μην τους δοθεί ξανά, δεύτερη ευκαιρία γα αναθέρμανση του ειδυλλίου.

Το  All Fall Down είναι ένα άλμπουμ που μόνο ο Adrian Borland μπορούσε να δημιουργήσει. Εξάλλου τα σημάδια της κατάθλιψης είχαν αρχίσει να φαίνονται από τις πρώτες του δουλειές και ιδίως μέσα από τους στίχους του. Στα δέκα πολύ προσεχτικά δουλεμένα τραγούδια που περιέχονται στο βινύλιο  βγαίνει θυμός, παράπονο και πονεμένη αγάπη με απίστευτη ευαισθησία και με τρόπο πραγματικά μοναδικό.

Το άλμπουμ ανοίγει με το συγκλονιστικό ομότιτλο τραγούδι και αμέσως μετά ακολουθεί το βαθιά προσωπικό Party Of The Mind, ένα ρυθμικό κομμάτι, που ταυτόχρονα και ειδικά στο κλείσιμό του, δίνει καθαρά το στίγμα για το τι συνέβαινε τότε στο μυαλό του Adrian.  Τα δυο πανέμορφα ερωτικά τραγούδια Monument και Where The Love Is, με τους υπέροχους στίχους, είναι από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, ενώ στο  Ιn Suspense ο ακροατής απολαμβάνει την ευρηματική μουσική πατέντα με τα ρυθμικά παλαμάκια στο ρεφρέν του κομματιού. Στο Song And Dance μετά από μια ψυχεδελική εισαγωγή, η αδρεναλίνη ανεβαίνει εκρηκτικά στα ύψη. Το Calling The New Tune είναι η πιο pop στιγμή του άλμπουμ, το Red Paint βάφει με το κόκκινο χρώμα της επανάστασης τη πόλη, ενώ το Glass And Smoke αποκαλύπτει την κλειστοφοβική νεύρωση του δημιουργού του. Το  άλμπουμ κλείνει με το καλύτερο, κατά τη γνώμη μου, τραγούδι, το γλυκόπικρο We Could Go Far.

Το All Fall Down μόνο κακός δίσκος δεν ήταν !!! Έχουμε ακούσει πολλές μπούρδες κατά καιρούς να έχουν σημειώσει τεράστια επιτυχία, επειδή έτυχαν της κατάλληλης προώθησης από μεγάλες δισκογραφικές.  Οι Sound επέλεξαν να προχωρήσουν χωρίς αυτό το πλεονέκτημα, με αποτέλεσμα οι επόμενες δουλειές τους, αν και πολύ αξιόλογες, να κυκλοφορήσουν από μικρές, ανεξάρτητες δισκογραφικές εταιρίες χωρίς να προωθηθούν και ως εκ τούτου χωρίς να γνωρίσουν ποτέ την επιτυχία που τους αναλογεί. Βέβαια υπήρχαν και άλλοι λόγοι, αλλά για αυτό θα μιλήσουμε κάποια άλλη φορά!