Αντιγόνη, μια Ύβρις – Κριτική

«Μ’ ακούς; Είμαι εδώ, κλεισμένη σ’ αυτόν το τάφο, ζωντανή! Με ακούς; Ακούγομαι;»

Η Αντιγόνη, αυτό το σύμβολο της αντίστασης, γίνεται το υποκείμενο μελέτης της Βίκυ Μαστρογιάννη και της Ομάδας 7. Χωρίς να παρεκκλίνει στιγμή από το Σοφόκλειο έργο, ανακαλύπτει εκ νέου την χρονική συνέχεια των ηρώων του και σκηνοθετεί μια παράσταση πέραν του σύγχρονου, μια παράσταση που αψηφά τα όρια του χρόνου, του φύλου και της καταγωγής. Με την συνεργασία της Ευδοκίας Δεληπέτρου, που επιμελείται τα κείμενα και την δραματουργία, επιχειρούν μια ανάγνωση του μύθου όπως αυτός καταγράφηκε από τον κορυφαίο τραγικό ποιητή, απελευθερώνοντας την κριτική σκέψη του Κορνήλιου Καστοριάδη και κορυφώνοντας την παράσταση με ένα γερμανικό παραμύθι για ένα ανυπάκουο παιδί. 

Η «Αντιγόνη, μια Ύβρις, είναι μια παράσταση από αυτές που σε κατακλύζουν τόσο για την άρτια ερμηνευτική δεινότητα των ηθοποιών, όσο και για την απόλυτη προσοχή στην λεπτομέρεια και την δωρικότητα της αισθητικής. Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Δάφνης Αηδόνη, αναλαμβάνουν να υποστηρίξουν καίρια και συνολικά την μεθοδολογία του θεάτρου της επινόησης, που τόσο πιστά υπηρετεί η Ομάδα 7. Ταυτόχρονα, όμως δίνουν την δυναμική αυτή μιας σκηνοθετικής ματιάς που αφυπνίζει τους ήρωες αποδομώντας το φύλο και την φυλή, καταργώντας την χρονική τοποθέτηση και εξυμνώντας μια συλλογικότητα της ευθύνης από και προς την αντίσταση. 

Ο φωτιστικός σχεδιασμός, η φωτογραφία και τα video του Γιώργου Ζαφειρίου δημιουργούν αυτό το α-χρονικό τοπίο στο οποίο λειτουργούν οι ήρωες της παράστασης. Ειδικά το ηχητικό περιβάλλον που δημιουργεί μέσα από τα video, και τις πολλαπλές πηγές ήχου, είναι το στοιχείο αυτό που ξυπνάει αυτή την έντονη σχέση του θεατή με τα τεκταινόμενα επί σκηνής. Προσωπικά, φρονώ ότι το κλειδί αυτής της παράστασης είναι αυτή η αόρατη, αλλά ηχηρή in situ εγκατάσταση του Ζαφειρίου που συνδέει την εσωτερική φωνή των ηρώων με τις φωνές ενός δεκαπενταμελούς χορού – όχλου που εμφανίζεται σαν βιντεοκλήση σε μια γιγάντια οθόνη. 

Η Δανάη Σπυλιώτη είναι Ισμήνη, Αίμων, Τειρεσίας και σε κάθε ερμηνεία της είναι συγκλονιστική. Κάθε της ερμηνεία φαίνεται σαν κάτι απλό, ενώ η ίδια μεταχειρίζεται στο ακέραιο όλα της τα εκφραστικά μέσα και κυρίως τη φωνή της με άψογο τεχνική. Η Μαίρη Λούση είναι μια καταπληκτική Αντιγόνη, κυρίως γιατί από την αρχή της παράστασης δείχνει να μην την φοβάται καθόλου, δεν αναμετριέται μαζί της, την αψηφά και αυτό δίνει στην ερμηνεία της μια υψηλή ευκρίνεια συναισθήματος και μια ουσιαστική σκηνική ύπαρξη πάρα πολύ ανθρώπινη. Ενδιαμέσως μεταμορφώνεται σε Φρουρό και ξεχνάς ότι πριν δευτερόλεπτα ήταν Αντιγόνη, και διαπιστώνεις την εκπληκτική της κωμικότητα, τον χαμαιλεοντισμό. Η Βίκυ Μαστρογιάννη, ξεπερνά τον εαυτό της ως Κρέων, πάντα είναι μια πειθαρχημένη και γενναιόδωρη ηθοποιός, όμως με τον Κρέοντα αυτόν ανεβάζει πολύ υψηλά τον πήχη τόσο σε επίπεδο τεχνικής όσο και σε κατάδυση στον χαρακτήρα που δημιούργησε. 

Δεν υπάρχει λόγος να μην δείτε αυτή την παράσταση, η οποία για την ιδιαίτερη ανάγνωση του Σοφόκλειου έργου αξίζει συγχαρητήρια.

Info Παράστασης