Χωρίς Επιστροφή

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν η Ανάγκη. Η Ανάγκη ήταν ένα όμορφο κορίτσι, όχι πολύ μικρό αλλά ούτε και μεγάλο. Ζούσε εξόριστη στη χώρα της Υποχρέωσης και συγκεκριμένα σε μια μικρή πόλη, την Καταπίεση, που αν και πολύβουη, οι δρόμοι της ήταν μετρημένοι στα πέταλα μιας μαργαρίτας. 

Η Ανάγκη περιφερόταν χρόνια ολόκληρα στα στενά της Καταπίεσης και χανόταν. Μα πώς αλήθεια είναι δυνατό να μπορεί κάποιος να χάνεται και να κάνει κύκλους επαναληπτικούς σ’ ένα τόσο μικρό και γνώριμο τόπο; Κι όμως εκείνη πάντοτε χανόταν, αμνήμον σε λαβυρίνθους, τυραννισμένη, αναζητώντας απεγνωσμένα το μίτο της Ασφάλειας. 

Η Ασφάλεια, φίλη της απ’ τα παλιά, φρόντιζε πάντοτε να την επαναφέρει σ’ ένα δρόμο επιθυμητό, που θα οδηγούσε τα βήματά της στο σπίτι. Εκεί η Ανάγκη δεν κινδύνευε. Άφηνε τα βλέφαρά της να τα βαραίνει μια ψευδαίσθηση ησυχίας μέχρι να κλείσουν και ν’ αποκοιμηθεί. Συχνά τιναζόταν χωρίς να ξέρει τί είναι αυτό που τόσο την ταράζει. Κάθε φορά που τολμούσε ν’ αναρωτηθεί τί άραγε μπορεί να είναι εκείνο που διαταράσσει τον ύπνο της, η Ασφάλεια στεκόταν πλάι της, της ψιθύριζε λόγια παραμυθένια στο αυτί και της χάιδευε τα μαλλιά μέχρι και πάλι ν’ αφεθεί στην γλυκιά αίσθηση της  ανυπαρξίας που τα υπνικά κύματα προσφέρουν. 

Παράξενο κορίτσι. Όσο και να πνιγόταν στην πόλη της Καταπίεσης, όσο και να προσαρμοζόταν στις επιταγές της Ασφάλειας, ποτέ δεν αντιδρούσε. Μονάχα χανόταν. Αυτόν τον τρόπο είχε εφεύρει για να ασθμαίνει και να συνεχίζει να επιστρέφει εκεί που πρέπει. Χανόταν σε ταξίδια νοερά, σε μονοπάτια φαντασιοπληξίας, σε σύμπαντα παράλληλα μα όχι βιωμένα, σε μουσικές και ποιήματα που άλλοτε άκουγε αληθινά κι άλλοτε της πρόσταζε το μυαλό της να τ’ ακολουθήσει δίχως αυτά να υπάρχουν. Πάντοτε όμως επέστρεφε. 

Η ιστορία αυτή την βάραινε ολοένα και περισσότερο. Είχε αρχίσει ν’ ανησυχεί πραγματικά πως αρρωσταίνει. Όλα τούτα τα ταξίδια και το χάσιμό της ήταν τόσο μακριά από τους νόμους που εξασφάλιζαν την ευταξία στην πόλη, αλλά και τόσο διαφορετικά από εκείνα που η φίλη της προσδοκούσε από εκείνη, που ανησύχησε βαθιά για την κατάστασή της και προσπάθησε να περιοριστεί και να ξεχάσει μια για πάντα τις μάταιες ονειροπολήσεις. Έθεσε τον εαυτό της σε αυστηρό αυτοπεριορισμό, νομίζοντας πως έτσι θα δημιουργούσε ένα σημείο αναφοράς, απ’ το οποίο η απομάκρυνση θα απέβαινε τουλάχιστον καταστροφική για εκείνη. 

Προσπαθώντας να συνηθίσει αυτή τη νέα κατάσταση και να διακόψει την αναζήτηση, η Ανάγκη άρχισε τόσο πολύ ν’ αλλάζει επιχειρώντας να ικανοποιήσει την Ασφάλεια, που πια ο καθρέφτης της άδειαζε μέρα με τη μέρα στο είδωλό της. Η Ανάγκη συρρικνωνόταν πλησιάζοντας επικίνδυνα το θάνατο. 

Κι εκεί, κάπου κοντά στην ασφυξία η Ανάγκη εξερράγη και ξεχύθηκε πληθωρική και χειμαρρώδης στους δρόμους ξανά. Ακόμα κι όταν επέστρεφε στο σπίτι κοντά στην Ασφάλεια, με τα παράθυρα ερμητικά κλειστά και το καλοριφέρ να σιγοψήνει τα μάγουλά της και να δημιουργεί ένα άλλο μικροκλίμα μέσα στο κλίμα, αφήνοντας το ψύχος παρακαλετό έξω απ’ τα τζάμια, εκείνη κουβαλούσε μια εσωτερική πνοή οργιάζουσα. Ήταν τόσο δυνατή που την ξεσήκωνε, την πυράκτωνε και τη φλόγιζε ακόμα κι όσο βρισκόταν σε ακινησία. 

Η Ανάγκη είχε πια αποχωριστεί την Ασφάλεια με την οποία ήταν χρόνια δεμένη και της περιόριζε τη σκέψη, προπηλάκιζε την ομορφιά και την εξοστράκιζε σ’ ένα κατάφωρο τέλμα συναισθηματικής κώφωσης και αφέθηκε στη νέα της σύντροφο, την Έμπνευση που την άφηνε ελεύθερη στις αχαλίνωτες ονειροπολήσεις της. 

Η αναζήτηση έγινε αίφνης μια επιθυμητή διαδικασία και η νέα αυτή πνοή της Έμπνευσης τη βοήθησε να αισθάνεται ελεύθερη και όχι ασθενική. Μια πνοή δημιουργική πάνω από ένα κομμένο κλωνάρι ευωδιαστής αρμπαρόριζας ήταν αρκετή για να την επαναφέρει σε μια κατάσταση γνώριμη, αυτή του χασίματος, όμως ενός χασίματος που ήταν πια απενοχοποιημένο. 

Τότε η Ανάγκη κατάλαβε, πως το να χάνεται κανείς δεν είναι πρόβλημα. Το σημαντικό είναι να ψάχνει. Να ψάχνει την εκρηκτική ευφορία όπου κι αν αυτή βρίσκεται. Την ευφορία εκείνη που γυρίζει άτσαλα και αδέξια και προσγειώνεται πάνω στους εφιάλτες, των τόπων των ανέραστων, των φοβικών και τους εξοστρακίζει στ’ όνειρο· χωρίς επιστροφή.