Χριστούγεννα σημαίνει

Επιστροφή για τη στήλη μετά από καιρό, με ένα σπέσιαλ αφιέρωμα στα Χριστούγεννα, γεμάτο ζάχαρη, στολισμένα δέντρα και υπό τις μελωδίες του Σάκη Ρουβά. Οκ, βγαίνει λίγο ακριβά, αλλά τουλάχιστον είναι πιο φτηνά από έναν Μεγάλο Περίπατο και στην τελική μην είστε μίζεροι μωρέ, εσείς θα τα πληρώσετε; Ναι, αλλά θα δείτε Σάκη Ρουβά. Στην τηλεόρασή σας. Σαν να τον βλέπατε στο YouTube ή σε οποιαδήποτε μαγνητοσκοπημένη συναυλία του, απλώς λίγο πιο ακριβά. Αλλά Χριστούγεννα είναι, τα πάντα είναι πιο ακριβά, οπότε μην είστε γκρινιάρηδες. Και στην τελική με 215000€ για 17 λεπτά, θα σου φτιάξει μέχρι και παντεσπάνι με κιμά για να φας. 

Κάθε χρόνο ανυπομονούμε για τις άγιες αυτές μέρες, μόνο που κάθε φορά καταφέρνει και χώνεται αυτό το «ρ» εκεί ανάμεσα στο γ και ι και οι μέρες αυτές μοιάζουν με το magnum opus του Dante, του Αλιγκέρι, του παλιού, του ορθόδοξου, όχι του δικού μας. Τα Χριστούγεννα είναι η αγαπημένη μας γιορτή, λόγω νοσταλγίας, για κανέναν άλλο λόγο. Σχεδόν όπου και να δουλεύεις αυτές τις μέρες, η κατάσταση μάλλον δεν σε βοηθάει να εκτιμήσεις φάτνες, ανάσες ζώων που σε ζεσταίνουν και στολισμένα δέντρα με μπάλες πιο κακομοίρικες κι από την ετήσια εκδρομή αντρικού ΚΑΠΗ σε παραλία γυμνιστών. 

Όλοι θέλουν να κλείσουν υποθέσεις μηνών, να εξυπηρετηθούν άμεσα και να κλείσουν τη χρονιά χωρίς να μεταφέρουν εκκρεμότητες στη νέα χρονιά, η οποία είναι απλώς μερικές μέρες μετά. Άνθρωπε μου έχεις αυτή την εκκρεμότητα μήνες τώρα, γιατί πρέπει να έρθεις παραμονή Χριστουγέννων να τη λύσεις; Αν καταφέρεις και επιβιώσεις από εγκεφαλικό, έμφραγμα και οτιδήποτε άλλο μπορεί να σου προκαλέσει η πίεση της δουλειάς, συνεχίζεις το μανιακό binge watching με το επόμενο επεισόδιο της σειράς «Χριστουγεννιάτικος Γολγοθάς», η οποία αποτελεί μία συνεργασία των δύο μεγαλύτερων γιορτών της Ορθοδοξίας, με πρωταγωνιστή τον Άρη Σερβετάλη, ο οποίος έχει υπογράψει συμβόλαιο δανεισμού από την Εκκλησία, με αυτόματη οψιόν αγοράς, αν βάλει πάνω από 5 (νέους) πιστούς τη σαιζόν.

Στο δεύτερο επεισόδιο της σειράς, ξεκινάς το ταξίδι σου από τον χώρο εργασίας με προορισμό το σπίτι, αλλά πίστεψέ με, ο δρόμος θα είναι μακρύς και καθόλου διασκεδαστικός, παρά τα ψέματα και τις ευχές του Καβάφη. Όποιον δρόμο κι αν διαλέξεις, θα διαπιστώσεις ότι το ίδιο έχουν κάνει και χιλιάδες πριν από εσένα, με αποτέλεσμα να ακούς το 28ο συνεχόμενο δελτίο ειδήσεων στο ραδιόφωνο, σε μια απόσταση που κανονικά δεν έπρεπε να προλάβεις να ακούσεις ούτε τις διαφημίσεις. Κι εκείνη η σκέψη για κατούρημα πριν φύγεις από το γραφείο που είπες «έλα μωρέ, ένα τέταρτο είναι αντέχω», έχει σκαρφαλώσει στις πρώτες θέσεις του top ten κακών αποφάσεών σου, προσπερνώντας και την απόφαση να φας βρώμικο πριν τη συναυλία των Black Sabbath. Προφανώς, δεν αλλάζει απολύτως τίποτα αν αποφασίσεις να αφήσεις το αμάξι στο σπίτι και να μετακινηθείς με τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αφού πρέπει να αφήσεις να περάσουν τουλάχιστον 4 συρμοί πριν φτάσει κάποιο βαγόνι το οποίο να φέρει την ταμπέλα του «απλώς ανθρώπινου». Εντάξει, δεν είναι ότι υπάρχει εκεί έξω και κάποια πανδημία με ιό που μεταφέρεται με τον αέρα, σιγά το θέμα. 

Το επεισόδιο ολοκληρώνεται αργά και βασανιστικά, με τη δράση να μην κορυφώνεται σε κανένα σημείο, παρά μόνο η αντίδραση από κόσμο που τον πάτησαν, που τον χτύπησαν με τα ψώνια, που έκατσαν δίπλα του παρά το εμφανές «δεν καθόμαστε εδώ» και το χιτ κάθε σαιζόν και κάθε χρονιάς (αν και τα Χριστούγεννα ο θρύλος το θέλει να ακούγεται με τη φωνή της Mariah Carey) «ανοίξτε λίγο κανά παράθυρο ρε παιδιά». Πάντα κάποιος κρυώνει και δεν θέλει να το ανοίξουν, πάντα κάποιος προτείνει να πάρει ταξί όποιος δεν θέλει και η κουβέντα καταλήγει στη Χούντα και στον ύπνο με ανοιχτές πόρτες και παράθυρα, καθώς η κλιματική αλλαγή δεν έχει επηρεάσει τον κόσμο τότε. Η σειρά κλιμακώνεται στο επεισόδιο «Ψώνια και Δώρα», με την έννοια της πρώτης λέξης να μην διευκρινίζεται ακριβώς, αλλά να αφήνεται στον τηλεθεατή. Αν η επιχείρηση «Κάνω ψώνια τα Χριστούγεννα» την εποχή π.Κ. είχε έναν Χ βαθμό δυσκολίας, πλέον θυμίζει πίστα σε video game που ενώ έχεις σκοτώσει τον τελικό εχθρό και είσαι με ένα τσακ ενέργειας, τον βλέπεις να ξανασηκώνεται και να γεμίζει και πάλι η μπάρα ζωής του. Φτάσε μέχρι το κατάστημα, περίμενε στην ουρά, δείξε πιστοποιητικό, μπες, πλακώσου με τους γύρω για το αντικείμενο του πόθου και του μισθού σου, δείξε κάρτα, βγες και επανάληψη αυτών μέχρι η λίστα ή τα χρήματά σου να ολοκληρωθούν. 

Το τελευταίο επεισόδιο δείχνει τον πρωταγωνιστή φορτωμένο με δώρα, με λίγα περισσότερα άσπρα μαλλιά από το άγχος, να υπομένει στωικά πάλι στην κίνηση για να κατευθυνθεί στο φιλικό / συγγενικό σπίτι στο οποίο θα περάσει το ρεβεγιόν. Το επεισόδιο κλείνει με χαμογελαστούς ανθρώπους δίπλα στο τζάκι να τρώνε με κατακόκκινα μάγουλα ποσότητες που οδηγούν στη δυσπεψία στην καλύτερη και στο νοσοκομείο στη χειρότερη. Η στεντόρεια φωνή του μεθυσμένου θείου που φωνάζει εκνευρισμένος για κάτι από τα κάτωθι

Α. Μετανάστες

Β. Ομοφυλόφιλους

Γ. Ακρίβεια

Δ. Κομμουνισταί / Συμμορίται / Ιλλουμινάτι / Όλες οι άλλες κυβερνήσεις/ που θέλουν το κακό της χώρας μας

είναι αυτό που θυμίζει Χριστούγεννα, περισσότερο κι από κάθε μεθυστικό άρωμα βουτύρου σε κουραμπιέδες και μελομακάρονα.

Καλές γιορτές!