Ένα Δάκρυ

“Ο Περικλής πάντως δεν δάκρυζε. Ούτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος δάκρυζε. Ούτε ο Ηλίας Ηλίου δάκρυζε. Ούτε καν ο Άρης Βελουχιώτης.

Η Μάρθα Βούρτση δάκρυζε. Κι ο Νίκος Ξανθόπουλος. Κι ο Κώστας Πρέκας.

Και επειδή διαβάζω πλήθος σχολίων, να διευκρινίσω τα εξής: Έχω κλάψει πάρα πολύ στη ζωή μου για λόγους που δεν αφορούν παρά εμένα και τους κοντινούς μου ανθρώπους. Στην πολιτική και στη δημόσια σφαίρα γενικά το να εκβιάζεις το συναίσθημα του ακροατηρίου σου το θεωρώ τουλάχιστον αντιαισθητικό.”

Σου μεταφέρω το status του κου Χωμενίδη, του πνευματικού αυτού ανδρός. Κάποιοι απ τους φίλους μου, που τους εκτιμώ και που γνωρίζω ότι έχουν περάσει δύσκολα, και ίσως ακόμα περνούν δύσκολα, συμφωνούν μαζί του. Εγώ προσωπικώς όχι. Και θα σου εξηγήσω το γιατί. Δεν συμφωνώ μαζί του γιατί το θεωρώ ως την ύψιστη μορφή κακίας, αυτή, η ευγενής κακία, η κακία του διανοούμενου, ο οποίος ακριβώς επειδή υποστηρίζει κάτι άλλο, ή απλά γιατί δεν εμπιστεύεται το πρόσωπο στο οποίο αναφέρεται, χτυπά με φτερό σε ευαίσθητη χορδή. Δεν αναφέρεται στο - κατά τη γνώμη του, η οποία είναι ίσως σεβαστή - ψεύτικο των δηλώσεων ή στο ανέφικτό τους, αλλά αναφέρεται στη συγκίνηση του Τσίπρα την οποία θεωρεί κάλπικη.

Κε Χωμενίδη κι εσείς αγαπημένοι φίλοι που συμφωνείτε μαζί του, σήμερα το πρωί είδα πάλι τον άστεγο έξω απ το φούρνο, εκείνον τον άνδρα τον νεότερο από μένα, τον ξανθό με τα γαλάζια μάτια, που αν τον πλύνεις και τον καλοντύσεις θα είναι εμφανισιακά πιο στέλεχος από πολλά στελέχη που γνωρίζω, και τον ξαναφίλεψα - όχι τυρόπιτα, μιας και τον είχε φιλέψει μια άλλη κυρία πιο πριν, αλλά χρήματα για να έχει για μετά που θα ξαναπεινάσει. Και με κοίταξε με ευγνωμοσύνη - και μένα δάκρυσαν τα μάτια μου που δεν δακρύζουν εύκολα. 

Ναι, σήμερα δάκρυσαν γιατί υπήρχε λόγος. Όπως θεωρώ ότι και χτες το βράδυ, σε κείνο το βήμα υπήρχε λόγος. Αν εσείς, την κριτική σας σε μια κυβέρνηση που μόλις ξεκίνησε την εστιάζετε εκεί, λυπάμαι. Αφόρητα όμως. Και ξέρετε ε; Θέλω ακόμα πιο πολύ να πετύχει σ αυτά που λέει, όχι μόνο για να έχω θέρμανση του χρόνου, αλλά για να στραβώσουν και να κλείσουν στόματα και μυαλά σαν τα δικά σας. Σαν τα δικά σας που τόσα χρόνια μιζέριας και δυστυχίας το μόνο που ήξεραν είναι να κουνήσουν το δάχτυλο στους δυστυχισμένους, και το μόνο που ξέρουν να κάνουν στην τελική είναι αυτό. Και πιστέψτε με, αυτό δεν είναι για δάκρυα, για κλάματα είναι.