Η Συνωμοσία του Dennis, μέρος τρίτο

…. 

Η Θάλεια στάθηκε εκεί και κοίταξε το κάδρο του σκηνικού: το ξύλινο χαμηλό τραπέζι που βούλιαζε μέσα στην πυκνή κόκκινη βλάστηση της φλοκάτης, τις ακτίνες του ήλιου που ξάνθαιναν την επιφάνεια του. Με το βλέμμα ακολούθησε την προοπτική των ηλιακών νημάτων ώσπου συνάντησε τον ήλιο απέναντι στο βάθος, ανάμεσα σε ψηλά κτίρια, ολομόναχο χωρίς ίχνος νέφους στο μεσουράνημα. Ακολούθησε ξανά τα νήματα μέσα στο σαλόνι και παρατήρησε πως χάνονταν μέσα στα μαλλιά του Dennis που είχε κάτσει με την πλάτη του στην μπαλκονόπορτα. Η κουρτίνα ήταν μισοτραβηγμένη και κινούνταν απαλά καθώς ο αέρας περνούσε μέσα από τα παλιά κουφώματα. Είδε τους υάκινθους στην ζαρντινιέρα μπροστά της να κινούνται απαλά. Όλα ήταν τόσο μα τόσο οικεία, μειλίχια, “φυσιολογικά”. 

Στο θέατρο είχε ακούσει τους καλύτερους δασκάλους να μιλούν για το σκηνικό, τα σκηνικά αντικείμενα, πως έπρεπε να είναι, πως το σώμα του ηθοποιού, το βλέμμα του, το άγγιγμα του τα έκανε συνένοχα της δράσης. Πως η σκόνη πάνω τους, οι μικρές ασυνέπειες τους γίνονταν μια ιστορία για τον χαρακτήρα, ένα μέρος του μυστικού του που τον έκανε ακόμα πιο ελκυστικό στην ερμηνεία του. Εκείνη όμως, αν και στεκόταν σε αυτό το όμορφο σκηνικό με τον αγαπημένο της Dennis, δεν “ένοιωθε” πως να αντιδράσει. Τόσα πράγματα που μπορούσε να κάνει! Αυτή η μισοτραβηγμένη κουρτίνα: θα μπορούσε να την μαζέψει πίσω από το ρολό να μπει κι άλλος ήλιος στο δωμάτιο... ή - φτάνοντας στα άκρα βέβαια για τον χαρακτήρα της - να την τραβήξει πάνω της και να κάνει το φάντασμα για να γελάσει ή να την τραβήξει γρήγορα πέρα δώθε για να δει την σκόνη να ταξιδεύει στις ακτίνες του ήλιου. Το τραπέζι, κι αυτό μέρος του ‘σκηνικού’: θα μπορούσε να χτυπήσει ρυθμικά τα χέρια της και να τραγουδήσει... Κυρίως, υπήρχε στο κάδρο αυτό άλλος ένας άνθρωπος, μπορούσε να κάτσει απέναντι του, να επικοινωνήσει μαζί του με τις αισθήσεις της.

Δυστυχώς η Θάλεια συναισθανόταν κάτι ξένο μέσα της, πάνω της. Κάτι που την αδρανοποιούσε. Σαν να υπήρχε ένα παγωμένο διάστημα ανάμεσα σε εκείνη και τον περίγυρο. Ένοιωθε σαν να αναπνέει μέσα από μάσκα, ο αέρας έβγαινε από μέσα της και ξαναχτυπούσε πάνω στο δέρμα της, δεν έφευγε από εκείνη μόνο την ξανακάλυπτε και δημιουργούσε στοιβάδες 'νεκρού' αέρα πάνω της. Αυτές οι αόρατες στοιβάδες νεκρού αέρα είχαν εξαπλωθεί και καλύψει το σώμα απ' την κορφή ως τα νύχια βεβαιώνοντας την απόσταση από τους ανθρώπους και τα αντικείμενα.

Ο Dennis ανασηκώθηκε και τέντωσε την πλάτη του, μετακίνησε το κεφάλι του μαλακά αριστερά – δεξιά, και στάθηκε με το βλέμμα του στο μπαλκόνι. Έμεινε λίγο να κοιτάζει έξω.

-“Απηλιώτης!”, σιγομουρμούρισε και έγειρε να πιάσει τα ποτήρια από το τραπέζι. Τα παρατήρησε στο φως του ήλιου και τα τσούγκρισε απαλά ώστε να ακουστεί ο διακριτικός ήχος του κρυστάλλου.

Η Θάλεια ξύπνησε από τις σκέψεις και τον κοίταξε προβληματισμένη. O Dennis έμεινε να απολαμβάνει τον απόηχο του κρυστάλλου, καθώς αντηχούσε και σταδιακά εξαφανιζόταν βυθισμένος στα αντικείμενα του χώρου. Αυτός ο τρόπος να απολαμβάνει τα στιγμιότυπα, πόσο τον ζήλευε η Θάλεια εκείνη την στιγμή! Πως είχε απωλέσει αυτή την μαγική ικανότητα να βιώνει την πρωτόγνωρη αισθαντικότητα, όταν δονούνται το σώμα, η μνήμη και ο νόστος από ένα εξωτερικό ερέθισμα, και στιγμιαία διαχωρίζεται το σώμα από το παρόν. Παρατήρησε το πρόσωπο της ηδονής, και προσωρινά τουλάχιστον αισθάνθηκε μια ενοχική ζήλια. Συγκέντρωσε το βλέμμα της στις λεπτές συσπάσεις που γίνονταν στο πρόσωπο του ενώ η σκέψη της δούλευε εντατικά στο παρασκήνιο του μυαλού της. 

Το βλέμμα της Θάλειας ήταν τόσο έντονο που ο Dennis, το αντιλήφθηκε σαν πρόκληση. Χωρίς να μετακινηθεί ούτε χιλιοστό, συνάντησε το βλέμμα της, ενώ το πρόσωπο του μεταβαλλόταν σαν πηλός στα χέρια αγγειοπλάστη. Με μια θριαμβευτική “μουτσούνα” μασκαρά – κατεργαρά, μετακίνησε τα χέρια του απότομα, φέρνοντας τα κρυστάλλινα ποτήρια σε βέβαιη τροχιά σύγκρουσης! Φυσικά, τελευταία στιγμή ίσα που τα άφησε να ακουμπήσουν. Η Θάλεια μισοχαμογέλασε με την φάρσα του, αλλά εξακολούθησε να φαίνεται προβληματισμένη. Χωρίς να θέλει να επιβεβαιώσει τον αισθητηριακό ακρωτηριασμό, επέτρεψε ένα 'κωμικό' ιντερμέδιο, αφού προφανώς ήταν η ώρα του και ο Dennis έψαχνε ευκαιρία. Έστειλε το βλέμμα της στους υάκινθους που λικνίζονταν στο αεράκι. Και ο Dennis, ευκαιρίας δοθείσης επανέλαβε «απηλιώτης», και την κοίταξε σαν παιδί που θέλει να αποδείξει ότι ξέρει παραπάνω από τους μεγάλους.

-Έλα τώρα! Πες μου ότι δεν ξέρεις τον απηλιώτη! Ο ανατολικός άνεμος, στα ελληνικά λέγεται και απηλιώτης, αυτός που φυσά από εκεί που βγαίνει ο ήλιος. Ευτυχώς που ήρθα απ' την Γαλλία να σε μάθω πέντε πράγματα!, είπε χαμογελώντας

-Μάλλον τον έφερες μαζί σου από την Γαλλία! Εκεί φυσάει ανατολικός.

-Ώστε τον ξέρεις τον Απηλιώτη! Και να που φυσάει και στην Αττική εκτός της Β. Γαλλίας και της Δ. Μεσογείου! Κοίτα τους υάκινθους, πως λικνίζονται, θα έλεγα ελαφρά υποκλίνονται με αφορμή την ανατολή..

-Όπως σου είπα... μάλλον τον έφερες μαζί σου, είπε η Θάλεια με μια επίφαση διακεκριμένης φλεγματικής ανωτερότητας στον τρόπο εκφοράς του σίγμα και του φωνήματος 'ου'

-Ου λα λα! Κάποια συγχύστηκε ελαφρώς!

Η Θάλεια, δεν κίνησε ούτε βλέφαρο. Nα δώσει ικανοποίηση στον “μικρό θεό που πήδηξε στα γαλανά νερά μια νύχτα των Ινκάς..”; “Jamais” που θα λεγε κι εκείνος

-Να δεις αγαπημένη που θα ανακαλύψεις πως κι άλλα μπορεί να έρθουν...

Συνεχίζεται

Ο πίνακας είναι Άτιτλο Έργο (1972) του Πέτρου Ζουμπουλάκη