Η Θυσία του Αβραάμ - Κριτική

Το έργο αυτό της Κρητικής Αναγέννησης  (17ος αι.) -ένα ποιητικό κείμενο, με ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο στίχο, με γλωσσικές ιδιορρυθμίες λόγω της κρητικής διαλέκτου στην οποία είναι γραμμένο- αποδίδεται από ορισμένους στον Βιτσέντζο Κορνάρο. Παρά το γεγονός ότι αντλεί την έμπνευση του από την Παλαιά Διαθήκη, το έργο ξεπερνά το θρησκευτικό του σκέλος και εισέρχεται μελετημένα στην ανθρώπινη φύση και στην αγωνία της ύπαρξης. 

Υπεραπλουστευμένα θα λέγαμε, ως πιστοί Χριστιανοί, ότι ο Θεός δίνει – εν προκειμένω τον Ισαάκ στη Σάρα και τον Αβραάμ – και ο Θεός παίρνει, απαιτώντας την θυσία του μονακριβου γιου τους. Όμως ο συγγραφέας του προκείμενου, στο βαθμό που επιτρέπει το κοινωνικό – θρησκευτικό πλαίσιο, μας παρουσιάζει δύο κόσμους που συγκρούονται, την απόλυτη παράδοση στην βούληση του Θεού από τον Αβραάμ, και την ελεύθερη βούληση – όσο ελεύθερη μπορεί να είναι κατάληξη της βούλησης μιας γυναίκας – από την Σάρα.

Ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης (Αβραάμ) και η Δέσποινα Σαραφείδου (Σάρα), με την μετρημένη και γεμάτη εσωτερικότητα ερμηνεία τους επιτρέπουν στους στίχους να κυλήσουν αβίαστα προς το κοινό, αποτρέποντας από συναισθηματική φόρτιση. Το αποτέλεσμα, είναι  αυτή η αντίστιξη που προανέφερα, ανάμεσα σε έναν Αβραάμ με κατεβασμένο κεφάλι, και μια Σάρα που κοιτάζει ευθεία μπροστά της, προβάλλοντας το λογικό στο παράλογο της ανθρωποθυσίας. Ο  Ισαάκ, Δημήτρης Φουρλής, σε μια προωθημένη εκδοχή του συλλογιστικού της Σάρας, από πλευράς του αναδύει το στοιχείο της εμπάθειας. Ευφυές σημείο στην διδασκαλία του λόγου, η καθαρότητα και η αποφυγή υιοθέτησης της κρητικής προφοράς, σημείο στο οποίο ο Μιχαήλ Afolayan, εφόσον είναι κι ο πρώτος που ακούμε, είναι ο πιο πιστός. 

Η έμπνευση από την παράδοση της εικονογραφίας, διαπιστώνεται στα σκηνικά και τα κοστούμια του Αντώνη Δαγκλίδη, με λαμπρό παράδειγμα το κοστούμι του Αγγέλου, όπου η αντίστιξη σαν έννοια επανέρχεται καθώς ο Άγγελος , με τα εντυπωσιακά μαύρα φτερά τα οποία παραπέμπουν στις πανοπλίες των Αρχαγγέλων και το στέφανο από λουλούδια σαν υποψία σύγχρονης λατινοαμερικάνικης ζωγραφικής, έρχεται αντιμέτωπος με το απογυμνωμένο και λιτό σκηνικό όπου δεσπόζει ο βράχος  της θυσίας. 

Η διάρρηξη της συνθήκης που ακολουθεί η παράσταση ως την στιγμή της θυσίας, με την παρεμβολή των επεξηγηματικών κειμένων, είναι καλοστημένη και δραματουργικά αγαστή με το σύνολο της παράστασης. Προσωπικά, όμως,  δεν βρίσκω τον λόγο επεξήγησης, καθώς το θέμα της «πίστης», σε οποιοδήποτε τομέα (θρησκευτικό ή μη), τυγχανει πλήστων αναλύσεων, θεωρειών και ειδικά στο θέατρο, ορίζεται  σημαντικά από την κοινωνικό – πολιτική ταυτότητα του θεατή. 

Στοιχεία Παράστασης

Σκηνοθεσία: Δαμιανός Κωνσταντινίδης,Σκηνικά – Κοστούμια: Αντώνης Δαγκλίδης, Μουσική: Κωστής Βοζίκης, Κίνηση: Ίρις Νικολάου, Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου, Mακιγιάζ: Μελίνα Γλαντζή, Βοηθός σκηνοθέτη: Στεργιάνα Τζέγκα, Βοηθός σκηνογράφου: Αμαλία Θεοδωροπούλου,  Φωτογραφίες : Βαγγέλης Πουλής, Video trailer : Γρηγόρης Πανόπουλος, Artwork : Ήρα Σταματοπούλου, Παραγωγή: ANGELUS NOVUS, Συντονισμός παραγωγής: Goodheart Productions

Παίζουν: (με σειρά εμφάνισης), Μιχαήλ Afolayan  [Άγγελος], Ιωσήφ Ιωσηφίδης [Αβραάμ], Δέσποινα Σαραφείδου [Σάρρα], Στεργιάνα Τζέγκα [Ταμάρ], Τάσος Τσούκαλης-Δημητριάδης [Σιμπάν], Δημήτρης Φουρλής [Ισαάκ]

Θέατρο Σταθμός, Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα TK.10437, τηλ: 211.4036.322

Παραστάσεις: Παρασκευή – Σάββατο ώρα 21:15, Κυριακή ώρα 18:00 (έως 29 Απριλίου 2018)

Διάρκεια: 80 λεπτά

Εισιτήρια: 15 €, 10 € (φοιτητικό, συνταξιούχων), 5 € (ανέργων, ατέλειες)

Ομαδικό άνω των 10 ατόμων: 10 €

Για το ανέβασμα της «Θυσίας του Αβραάμ», η ομάδα ANGELUS NOVUS επιχορηγήθηκε από το ΥΠΠΟΑ.