Ίκαρος – Κριτική

Ο χώρος μυθικός. Μια δέσμη φωτός διυλίζει το σκοτάδι. Ένα φτερό στον αέρα. Τέσσερα αγόρια το φυσούν να μην πέσει. Το παιχνίδι εξελίσσεται, από ρυθμικό και ονειρικό γίνεται βίαιο. Το αγόρι πέφτει. «Δέστε τις ζώνες σας, η πτήση  σας ξεκινάει σε 3, 2, 1…. χρόνια πολλά!»

Τέσσερις εξαιρετικοί ερμηνευτές, τέσσερις άνθρωποι στο κατώφλι της ενηλικίωσης. Ένας γιος και ένας πατέρας. Σε ποιον θα στηριχτείς; Ποιος θα σε απογειώσει; Τι είναι η πτήση χωρίς προσγείωση; Ο Δημήτρης Παγώνης συλλαμβάνει την ιδέα του Ίκαρου που υπάρχει σε κάθε αγόρι που μεγαλώνει. Σκηνοθετεί μια παράσταση που εγκλωβίζει το momentumτης ενηλικίωσης. Συμβολικά τοποθετεί την ημέρα γενεθλίων στον χρόνο μηδέν. Τα κεριά της τούρτας σαν κεριά εκκλησίας, σε μια απόδοση της σχετικότητας του χρόνου και της αίσθησης του. Πόσο γρήγορα περνά ένας άνθρωπος από το παιχνίδι στον πόλεμο; Ο Παγώνης επιλέγει λεκτικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα ενώ οι εικόνες ξεδιπλώνονται με την ανατριχιαστική αθωότητα ενός φρέσκο εκκλησίας που συλλαμβάνει την στιγμή της πτώσης και της ανύψωσης. 

Ο σχεδιασμός φωτισμού ενδύει την ερμηνεία. Αναδεικνύει την άρση από το έδαφος και συλλειτουργεί σε αυτή την τόσο έντονα εικαστική απόδοση της ιδέας του Παγώνη. Με πληθώρα γεωμετρικών στοιχείων με έντονη υφή αναδομεί μια αίσθηση νικητή και χαμένου με ένα τρόπο τινά ολυμπιονίκη – άγιο στο βάθρο του επικεφαλής. Ο Περικλής Σιούντας στον ρόλο αυτό δίνει μια μεστή και ώριμη ερμηνεία επιδεικνύοντας μια συνολική πειθαρχία τόσο στο σώμα όσο και στην φωνή. Ο Κωνσταντίνος Παράσης είναι συγκινητικός και ο Βασίλης Σιδερόπουλος εντυπωσιακός σε κάθε σκηνή με ένα συγκλονιστικό κινησιολογικό εκτόπισμα. Ο Γιώργος Ομηρίδης έχει ένα ρόλο πιο σύνθετο, ένα ρόλο που φαίνεται σαν να συγκρατεί το δραματουργικό πλέγμα της αφήγησης, σαν να δίνει το στίγμα της ιστορίας που εκτυλίσσεται. 

Ο «Ίκαρος» είναι μια χοροθεατρική παράσταση με πολλές εικαστικές αναφορές, ανάγλυφες σε κάθε στάδιο της εξέλιξης της. Η αίσθηση του χρόνου και η συμβολική διάσταση της είναι φορές που παραδίνεται σε μια παύση και επανάληψη που στέκεται στο όριο της στάσης. Η ρυθμική επανάληψη του «Κέρδισα; Κέρδισα; Κέρδισα;» από τον Περικλή Σιούντα με τον τρόπο που την ερμηνεύει σε μια εκπίπτουσα άρση νοηματοδοτεί την επιλογή του Δημήτρη Παγώνη. Η τελευταία εικόνα ενός Ίκαρου – Φοίνικα – Δαίδαλου – Ήλιου με τον σκελετό των φτερών από πατερίτσες δίνει μια ανατριχιαστική αίσθηση της πολλαπλότητας των επαναλήψεων του μύθου. 

Είναι τόσο έντονο το εικαστικό στοιχείο που θα μπορούσα να φανταστώ άνετα αυτή την παράσταση και ως videodance, ειδικά με τον σχεδιασμό φωτισμού της Ιωάννα Ζέρβα. 

Info

Παίζουν: Κωνσταντίνος Παράσης, Γιώργος Ομηρίδης, Περικλής Σιούντας, Βασίλης Σιδερόπουλος

Σύλληψη-σκηνοθεσία: Δημήτρης Παγώνης

Βοηθός σκηνοθέτη: Κατερίνα Σκηλογιάννη

Σχεδιασμός φωτισμού/ήχου: Ιωάννα Ζέρβα

Φωτογραφίες/trailer edit: Χρήστος Συμεωνίδης

Διευθυντής φωτογραφίας: Λάζαρος Καραγιώργος

Σχεδιασμός αφίσας: Χρήστος Συμεωνίδης

Εταιρεια παραγωγης: Ομικρον τρία α.ε.