Καθρέφτη ... Καθρεφτάκι μου ...

Από μικρός η σχέση μου με τον καθρέφτη, ήταν περίεργη. Δεν είμαι από τους τύπους που θα στηθώ με τις ώρες μπροστά του, προσπαθώντας να ανακαλύψω μυστικά και ντοκουμέντα.

Μια καλημέρα το πρωί, την ώρα που το νερό προσπαθεί να πάρει την νύστα από το πρόσωπό μου, λίγο περισσότερο στο ξύρισμα κι άντε στα μικράτα μου όταν πάστωνα το μαλλί με τον ζελέ. Συνήθως η ματιά ήταν από το στήθος και πάνω και επικεντρωνόταν στο πρόσωπο.

Οι όποιες ρυτίδες δεν με απασχόλησαν ποτέ. Τις κουβαλάω από μικρός. Έκφρασης λένε. Εντάξει με τα χρόνια βάθυναν. αλλά όταν τις κουβαλάς μια ζωή, δεν τις παρατηρείς. Θυμάμαι μια φίλη και κομμώτρια, την Δέσποινα, που μια ζωή μου φώναζε ... βάζε μια κρέμα στο πρόσωπό σου, αμαρτία είναι ... αλλά ποιος την άκουγε. Όσο για τα μαλλιά της κεφαλής και υπάρχουν πλούσια όπως παλιά και στο καστανό τους το χρώμα, με πέντε μετρημένες λευκές τρίχες.

Μέχρι εκεί λοιπόν έφτανε η χάρη του καθρέφτη στην ζωή μου, ώσπου πριν λίγο καιρό ...  βρίσκομαι σε διακοπές, σε καλούς φίλους κάπου στην Κεντρική Ελλάδα.

Πρωινό ξύπνημα, καφεδάκι στην βεράντα, πέφτει κι η ιδέα, όμορφη μέρα, δεν πάμε για ποτάκι στην θάλασσα, σ' ένα καφέ που άνοιξε πριν λίγες μέρες? Δεν θέλαμε και πολύ και σε λίγο βρισκόμαστε στο καφέ, πάνω στο κύμα, μ' έναν ήλιο να μας ζεσταίνει και κουβεντολόι. Το κουβεντολόι εξελίχτηκε σε ταβλομαχίες κι ο καφές σε ουζάκι. Τα στομάχια άρχισαν να βαράνε τα δικά τους τα βιολιά, πληρώσαμε και σηκωθήκαμε να πάμε για τα αυτοκίνητα και για το γειτονικό χωριό, το ονομαστό για τα παϊδάκια του και όχι μόνο.

Ε, μια επίσκεψη και στην τουαλέτα για το καθιερωμένο άδειασμα της κύστης, νομίζω ότι το καταλαβαίνετε πολύ καλά, πόσο επιβεβλημένη ήταν. Η τουαλέτα, η ατομική ... όσο μια γκαρσονιέρα ... και σαν να μην έφτανε αυτό κι ένας καθρέφτης να πιάνει όλον τον τοίχο, μήπως και δεν είσαι σίγουρος για το τι κάνεις, αλλά να έχεις και το οπτικό του θεάματος. Πιο κιτς τουαλέτα δεν έχω ματαδεί και πιστέψτε με, έχω επισκεφτεί πολλές!!!

Ε, όσο και να το θες, δεν γίνεται, το μάτι θα πέσει. Θα γυρίσει να κοιτάξει. Θα δει. Έτσι και το δικό μου. Την ώρα που έβγαινα, το μάτι μου έπεσε πάνω στον κύριο που αντέγραφε τις κινήσεις μου. Ναι έπιανε το πόμολο και ετοιμαζόταν να ανοίξει την πόρτα. Φόραγε τα ρούχα μου, έκανε τις ίδιες κινήσεις με μένα, αλλά δεν ήταν εγώ. Το πρόσωπο του θύμιζε το δικό μου. Θύμιζε τον πατέρα μου. Θύμιζε τον διάολο. Είχε μαύρα μάτια, ματωμένα. Χείλη σφιχτά. Πρόσωπο ρυτιδιασμένο, όχι από τον χρόνο, αλλά από μια απόκοσμη έκφραση. Μια έκφραση ανάμικτου θυμού και κακίας. Όχι δεν μπορεί αυτός που ήταν απέναντι μου να είμαι εγώ. Αυτός είναι κακός. Δεν μπορεί να είμαι εγώ. Έφυγα τρέχοντας.

Το βράδυ αραχτός στην βεράντα αναπολώ την μέρα που πέρασε. Το μυαλό μου γυροφέρνει την εικόνα στον καθρέφτη. Μια ανατριχίλα με διαπερνά. Επικεντρώνομαι πάνω της. Την αναλύω. Την αποδομώ. Προσπαθώ να καταλάβω ποιος ήταν στον καθρέφτη. Στην σιγαλιά της νύχτας και με το μυαλό καθαρό συνειδητοποιώ την αλήθεια. Μια αλήθεια πικρή. Μια αλήθεια που δεν ήθελα ποτέ να μάθω.

Εγώ. Εγώ. Εγώ ήμουνα ο άγνωστος του καθρέφτη. Ο κακός εγώ. Ο διαβολικός εγώ. Εγώ που προσπαθούσα να ξεχάσω την αρνητική μου φύση. Εγώ που έβλεπα μόνο την ωραιοποιημένη μου μορφή. Εγώ που αν με άφηνα ελεύθερο θα μπορούσα να κάνω το μεγαλύτερο έγκλημα στον κόσμο. Εγώ που εξαιτίας καταστάσεων, συνθηκών και πιέσεων άφησα την χαραμάδα ελεύθερη για να αποδράσει. Εγώ που είχα ξεχάσει την διττή φύση μου. Γιαυτό και τρομοκρατήθηκα. Γιαυτό κι έφυγα τρέχοντας μακριά από το είδωλό μου. Έτρεχα για να ξεφύγω από ποιον; Από εμένα...

υγ1 αυτό που είδα εκείνη την μέρα στον καθρέφτη, δεν μου άρεσε καθόλου. Κι ο πιο ευφάνταστος μακιγιέρ δεν θα μπορούσε να αποδώσει τόση κακία.

υγ2 Κι εσείς Κυρίες και Κύριοι ... Μην με προκαλείτε άλλο ... αν το ελευθερώσω ... πιστέψτε με ... δεν θα σας αρέσει καθόλου ... αυτό που θα δείτε ... αυτά που θα σας συμβούν ...