Point Of View

Λιτανεία του πάθους

Νίκος Παπαδάκος

Υπάρχουν εμπειρίες που χρειάζεται να περάσει χρόνος για να τις μοιραστείς, ακόμα και να τις συζητήσεις απλά. Σε αυτές συγκαταλέγεται, για εμένα τουλάχιστον, η προ μίας εβδομάδας εμφάνιση της Diamanda Galas στο Μέγαρο μουσικής Αθηνών.

Συνοδεία της Κουμπάρας, που ήταν ντυμένη στα μαύρα (μάλλον ταιριαστότερα ενδεδυμένη από εμένα με το κλασικό τζίν και το χαρωπό κοντομάνικο μπλουζάκι) κατεβήκαμε τα σκαλιά προς την αίθουσα Τριάντη παρατηρώντας το εμφανώς ετερόκλητο κοινό από γκοθάδες, μέταλλα και κλασσικούς θαμώνες του Μεγάρου. Ευτυχώς το μέγεθος του εμφανιζόμενου ονόματος δεν ήταν αρκετό για να παρατηρηθεί κοσμοσυρροή από άσχετους μαϊντανούς της πολιτικής και καλλιτεχνικής ζωής της Αθήνας.


Μια ατμόσφαιρα προσμονής υπήρχε στον αέρα και μια ασυνήθιστη ηρεμία στο φουαγέ, ηρεμία πριν την καταιγίδα. Οι θέσεις μας στην πλατεία, ολίγον έκκεντρες, τόσο όσο-όπως αποδείχθηκε-για να έχουμε ακριβώς κάθετα στην οπτική μας την Galas το πιάνο της οποίας ήταν εξίσου υπό γωνία, σε σχέση με το ακροατήριο, στην σκηνή.

Και αν φάνταζε κάπως άκαιρη η “χρυσοποίκιλτη” αίθουσα σε σχέση με το προσδοκώμενο θέαμα, αυτή η αντίφαση έπαψε να υπάρχει όταν έσβησαν τα φώτα και μέσα από το σκοτάδι, σα να γεννήθηκε από αυτό, βγήκε η Galas στην σκηνή.

Αυτή, το πιάνο και λίγοι προβολείς να παίζουν με το μαύρο. Και μια αίσθηση πως όσο ερμήνευε μας έβλεπε ως κοινό οριακά ακόμη και όταν μας ευχαρίστησε με τα σπαστά Ελληνικά της μετά το δεύτερο κομμάτι που έπαιξε. Μόνη με ένα πιάνο αλλά γεμάτη δύναμη και πάθος τεράστιο από αυτά που κάνουν μια σκηνή να μοιάζει μικρή όσο μεγάλη κι αν είναι στην πραγματικότητα. Άλλοτε χαϊδεύοντας τα πλήκτρα, και άλλοτε χτυπώντας τα βίαια με τον αγκώνα της και με την φωνή της να ακροβατεί επικίνδυνα σε όλες τις ακραίες περιοχές του φάσματός της, ερμήνευσε τραγούδια του προσωπικού και συλλογικού πόνου μεταγράφοντας τα στην δικιά της λιτανεία. Ένα μαύρο “Άνοιξε πέτρα” αλλά και ένα θυμωμένο και οργισμένο “Ο πρόσφυγας” που δεν χρειαζόταν να έχει υπάρξει κάποιος τέτοιος για να αισθανθεί ρίγος, μαζί με πειραγμένα τζαζ και μπλουζ ηχοχρώματα, και ένα συγκλονιστικό “O Death” που είχε κάτι μέσα του από αρχέγονο μοιρολόι. Τρία encore στην σκηνή για αντίστοιχα κομμάτια, τα "Artemis", "Pardon Me I've Got Someone To Kill" και "Let My People Go". Την τέταρτη, αν δεν κάνω λάθος, φορά που την φέραμε στην σκηνή, έδειξε να μας αντιλαμβάνεται ευχαριστώντας μας για αυτά που μοιραστήκαμε μαζί της για κάτι λιγότερο από μιάμιση ώρα.

Το χειροκρότημα και τα μπράβο, όσο θερμά και ειλικρινή κι αν ήταν, έμοιαζαν τελικά λίγα για μια εμπειρία τόσο καθηλωτική. Μια εμπειρία αδαμάντινη.

Photo : Stamos Abatis

Σχόλια χρηστών

Για να συμμετέχετε στην συζήτηση πρέπει να γίνετε μέλη. Λάβετε μέρος σε κάποια συζήτηση κάνοντας roll-over στο αρχικό σχόλιο και πατήστε το κουμπί "Απάντηση". Για να εισάγετε ένα νέο σχόλιο χρησιμοποιήστε την φόρμα στο τέλος της λίστας.

Για να σχολιάσετε αυτό το άρθρο θα πρέπει να είστε εγγεγραμμένο μέλος