ΟΔΥσσΕΑΣ, «Τα μπλε σου μάτια και ο πατέρας της θάλασσας του φανταστικού» - Κριτική

“Επέστρεφε συχνά και παίρνε με,

αγαπημένη αίσθησις επέστρεφε και παίρνε με —

όταν ξυπνά του σώματος η μνήμη, [...]”

Ο Οδυσσέας κοιμάται μαγεμένος από μια φωτοστεφανομένη Κίρκη που τραγουδά, όσο την ραίνει γαρίφαλα ο Τηλέμαχος, πάνω σε μια ξύλινη κιβωτό ανδρικών κοστουμιών. Η Οδύσσεια ενός άνδρα στην δύση του ταξιδιού του, με την γεύση του λωτού στο στόμα και την αγωνία της απουσίας της Πηνελόπης. Ένας οικιακός μικρόκοσμος που στενεύει ολοένα το ξεμάκρεμα του καραβιού. 

Ένα έργο που εφορμάται από την εικόνα και τον σκηνικό χώρο, την βιντεοπροβολή, τον φωτισμό και την μουσική, για να μιλήσει για την άνοια, να ανοίξει ένα παράθυρο στην καθημερινότητα ενός άντρα του οποίου οι γνωστικές λειτουργίες φθίνουν αλλά και την παρουσία  του υποστηρικτικού του πλαισίου. Ο Λύσανδρος Σπετσιέρης υπογράφει την σύλληψη και σκηνοθεσία ενώ η Ραφαέλα Μαρτίνεζ συνεργαζεται στην συγγραφή και δραματουργία.Ο Διονύσης Χριστοφιλογιάννης υπογράφει αυτό τον μαγικό σκηνικό χώρο που μεταλλάσσεται από τις βιντεοπροβολες του The Krank, και τους φωτισμούς του Μιχάλη Κλουκίνα. Η παράσταση “Οδυσσέας - Τα μπλε σου μάτια και ο πατέρας της θάλασσας του φανταστικού” είναι μια θεατρική εγκατάσταση με έντονες εικονοκλαστικές επιρροές. Το στίγμα της παράστασης δίνεται ήδη από την πρώτη εικόνα, και η αντίστιξη πραγματικότητας και φαντασίας οδηγεί τον θεατή ακριβώς εκεί που βρίσκεται ο ήρωας της ιστορίας, εκεί που το πέπλο του χρόνου συγκλίνει παρόν και παρελθόν και ο νους διατρέχει ιστορίες και προσδοκίες με την επιταγή της ανάγκης επιβίωσης. 

Ο Τάσος Παλαντζίδης στον ρόλο του Οδυσσέα, είναι συγκινητικός, και αποδεικνύει την εξαιρετική του κατάρτιση και υποκριτική δεινότητα περνώντας με μαεστρία από την μια σκηνή στην άλλη. Με απλότητα και ειλικρίνεια, παραδίδει μια ερμηνεία που για όσους δυστυχώς έχουν δει αγαπημένους τους να παρασύρονται στην ανοϊκή δίνη, φέρνει μια γλυκόπικρη γεύση, ένα μισό χαμόγελο στην ανάμνηση κρυμμένων φαγητών, φανταστικών συνομιλιών, εμμονικά επαναλαμβανόμενων ερωτήσεων, και την καθαριότητα, αυτή την εξοικείωση με το σώμα ενός ηλικιωμένου ανθρώπου που έχει βρεφικές ανάγκες. Η Νικόλ Δημητρακοπούλου στο ρόλο της Ιρίνα, και των μυθικών γυναικείων μορφών που παρελαύνουν από το μυαλό του Οδυσσέα, σαν ονειρόδραμα, επενδύει στην σωματικότητα της ερμηνείας της, αλλά και σε μια γλυκύτητα σχεδόν μητρική ενώ αφήνει να διαφανούν πολλαπλά επίπεδα του χαρακτήρα της Ιρίνα με ένα αδιόρατο φλερτ προς τον γιο και εργοδότη της. Ο Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου, στον ρόλο του Τηλέμαχου, ερμηνεύει έναν χαρακτήρα, λίγο άκαμπτο, την φωνή της λογικής μέσα στον συσχετισμό ασθενούς και φροντιστή, όμως εκπλήσσει στην σκηνή της εμβρυικής συνθήκης όπου πεσμένος στο πάτωμα τραβάει τα ρούχα του σαν να προσπαθεί να “βγει” μέσα από αυτά, σε μια τελική εξώθηση από την μήτρα. 

Παρά τις καλές ερμηνείες και την υπέροχη σκηνική δημιουργία, παρά την αναμφισβήτητα άρτια αισθητική και τους συμβολισμούς των εικόνων - σκηνών που αναπαρίστανται, αισθάνθηκα ότι η ροή του έργου συναντούσε εμπόδια που ανέκοπταν την δραματική πορεία. Θεωρώ ότι η σκηνοθεσία μαζί με την δραματουργία θα μπορούσαν να εξαλείψουν αυτούς τους βρόχους. Ο ρεαλισμός της Ιρίνα που καθαρίζει τον Οδυσσέα υπό το πρίσμα κινηματογραφικής αποδοσης μετά την σκηνή του τραγουδιού αναδεικνύει μια ποιητική αντίστιξη. Ο ρεαλισμός του γεύματος όμως δεν κατορθώνει το ίδιο. Οι σκηνές  του μπάνιου, του ζεϊμπέκικου, του κουστουμιού που βγαίνει να αεριστεί, όλες  έχουν την ποιότητα του Νεορεαλισμού στον Κινηματογράφο - “την ηθική θέση που μετατρέπεται σε αισθητική”*- . Κατά την γνώμη μου οι σκηνές του γεύματος, του πετάγματος και της Ιρίνα στο τηλέφωνο ήθελαν περισσότερο προσοχή στο μήκος των διαλόγων, την διάρκεια, ως επί το πλείστον το σημείο προοπτικής τους, για να μην απλώνουν χωρίς σφρίγος. Οφείλω όμως να παραδεχτώ ότι ο Παλαντζίδης ακόμα και σε αυτές τις σκηνές που εγώ θεωρώ αδύναμες, εκείνος με την ερμηνεία του τις σταθεροποιεί, ίσως γιατί ο δικός του χαρακτήρας ως κεντρικό πρόσωπο του έργου είναι το πιο ολοκληρωμένο.

Συνολικά η ερμηνεία του Τάσου Παλατζίδη και η αισθητική ποιότητα της παράστασης  ΟΔΥσσΕΑΣ - “Τα μπλε σου μάτια και ο πατέρας της θάλασσας του φανταστικού» καθιστούν την παράσταση μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. 

*Ρομπέρτο Ροσελίνι

Συντελεστές:

Σύλληψη - Σκηνοθεσία : Λύσανδρος Σπετσιέρης, Συνεργάτης συγγραφέας - Δραματουργός: Ραφαέλα Μαρτίνεζ, Συνεργάτης video creator: The Krank , Σκηνογράφος : Διονύσης Χριστοφιλογιάννης , Ενδυματολόγος / ειδικές κατασκευές:  Κωνσταντίνα Κρίγκου, Μουσικοσυνθέτης: Αλέξανδρος Δημητρόπουλος, Σχεδιαστής φωτισμών: Μιχάλης Κλουκίνας, Βοηθός σκηνοθέτη:  Στέλλα Παγούνα, Δημιουργία διαφημιστικού υλικού: Ιωάννης Μπαρτσώκας, Φωτογραφίες: Nicky Economou, Διεύθυνση παραγωγής και επικοινωνίας:  ICARO CAGA, Εταιρεία παραγωγής: Galleria Pemuvia 

Παίζουν οι ηθοποιοί: Νικόλ Δημητρακοπούλου, Τάσος Παλαντζίδης, Κωνσταντίνος Παπαθεοδώρου

Θέατρο Μικρό Γκλόρια, Ιπποκράτους 7 Αθήνα

Από 4 Οκτωβρίου έως και 27 Οκτωβρίου, κάθε Παρασκευή & Σάββατο στις  21.00 και κάθε Κυριακή στις 20.00

Προπώληση εισιτηρίων: www.ticketservices.gr

Τιμή εισιτηρίου: Γενική είσοδος 20 ευρώ, μειωμένο 15 ευρώ, ατέλεια & κάρτα ανεργίας 10 ευρώ

Διάρκεια: 90 λεπτά