*Ωρέ που πάμε;

Φουριόζικο μπήκε το 15 με αέρηδες, βροχές και χιόνια, καράβια και ζωές να κινδυνεύουν ή να χάνονται δυστυχώς, εκλογές λόγω μη εκλογής προέδρου (όχι της ΕΠΟ βρε κουτά, της Δημοκρατίας – της ποιάς;) κι άλλα πολλά περίεργα κι ευτράπελα.

Οι αποτιμήσεις της χρονιάς που πέρασε περιττές, στο στόμα των περισσότερων ήταν το να πάει και να μην γυρίσει, όσο για τις προβλέψεις της φετινής; Δεν δείχνει σίγουρα εύκολη κι αυτή (άσε που και τα ίδια τα μέντιουμ θολές τις βλέπουν τις σφαίρες τους) αλλά πάνω απ’ όλα θα πρέπει να αισιοδοξούμε και να κάνουμε πράξη αυτά που σκεφτόμαστε κι αισθανόμαστε. Δεν είναι φυσιολογικό να σιχτιρίζουμε για διάφορα που συμβαίνουν και να μην κάνουμε κάτι να τα αλλάξουμε. Είναι κατανοητός ο φόβος απέναντι σε αυτά που είναι πέραν των δυνάμεών μας (όπως ας πούμε ο σεισμός ή τα καιρικά ή άλλα φυσικά φαινόμενα), αλλά για αυτά που μπορούμε να κάνουμε κάτι γιατί δεν το κάνουμε; Μήπως ξεβολευτούμε από την όποια ασφάλεια νομίζουμε ότι έχουμε (ή μας κάνουν να πιστεύουμε εντέχνως ότι έχουμε τα μέσα, οι αγορές και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις), μήπως βγούμε από την ζεστασιά και την θαλπωρή του καταχρεωμένου μας νοικοκυριού στις αντίξοες καιρικές συνθήκες (πραγματικά περισσότερο απ’ όλα σκέφτομαι τους άστεγους ανθρώπους και τα αδέσποτα ζώα τώρα) ή μήπως είναι ιστορική ευκαιρία να πάρουμε τις τύχες στα χέρια μας;

Όπως και να έχει είμαστε υπεύθυνοι για ότι μας συμβαίνει ή θα μας συμβεί και δεν πρέπει πάντα να κατηγορούμε τους άλλους, μα να δούμε πως μπορούμε να τους κάνουμε να συνειδητοποιήσουν τι είναι καλό και τι κακό, να πάψουμε να βλέπουμε ποδοσφαιρικά και σαν οπαδοί τις όποιες καταστάσεις κι ότι δεν μας ταιριάζει να το αλλάζουμε. 

Η πίτα κόπηκε από τον νοικοκύρη του σπιτιού και το φλουρί που έπεσε στον καθένα μας σηματοδοτεί την απαρχή της δικής μας «τύχης», θα την αφήσουμε να πάει χαμένη;

*Ατάκα του Β. Αυλωνίτη από την «Ωραία των Αθηνών»