Όρνιθες - Κριτική

Είναι η Νεφελοκοκκυγία, μια Ουτοπία; Πόσο μακριά από την Πόλη που θέλουν να αφήσουν πίσω τους στέκονται οι δύο φίλοι, ο Πισθέταιρος και ο Ευελπίδης; Κι αν τελικά το ζητούμενο είναι η επαναφορά της θεϊκής εξουσίας των Πουλιών, πόσο ελεύθερα θα είναι τελικά στον φαύλο κύκλο εξουσιαστή και εξουσιαζομένου;

Η διάσημη κι αγαπημένη κωμωδία του Αριστοφάνη αφήνει μια πικρή γεύση στο στόμα, αν και στην δραματουργική επεξεργασία - διασκευή των  Έλενα Τριανταφυλλοπούλου και  Άρη Μπινιάρη, το φινάλε βρίσκει τους δύο φίλους στην ονειροπόληση μιας πιθανότητας, μιας “ανάσας”. O Άρης Μπινιάρης, σκηνοθετεί το αγαπητό έργο για τον θεατή του σήμερα, χωρίς να απομακρύνεται από το έργο αλλά μειώνοντας το μήκος του, κι αφαιρώντας την επικείμενη διαφθορά των πουλιών καθώς εν τέλει  συμμαχούν με τους Ολύμπιους. Ο Άρης Μπινιάρης παραδίδει μια παράσταση, λίγο ρομαντική, με εξαιρετικές στιγμές από όλους τους ηθοποιούς, αν και προσωπικά θα ξεχωρίσω τον “αγώνα” Χρυσοστόμου και Ισιδώρου για τον εμπνευσμένο αυτοσχεδιαστικό καμβά και την καταβύθιση στο θέατρο της επινόησης κατά την μίμηση πουλιών. 

Όλοι οι ηθοποιοί ανεξαιρέτως και στους ρόλους και στον Χορό, είναι πολύ καλοί ηθοποιοί που υπηρετούν πιστά το σκηνοθετικό όραμα του Άρη Μπινιάρη, καθένας τους καταθέτει το ταλέντο και την ακούραστη ενέργεια του, σε μια παράσταση που φαίνεται να απλοποιεί αισθητικά και σημειολογικά το έργο του Αριστοφάνη. Το σκηνικό με το ξύλινο πάτωμα-παρκέ, με τους φοίνικες χωρίς φύλλα, σαν φωλιές πουλιών, τα κοστούμια του Χορού αλλά και των χαρακτήρων του έργου σε συνδυασμό με τις ευμεγέθεις μάσκες προσωπικά μου θύμισαν εικονογράφηση, σαν αυτή του “Μια φορά κι έναν καιρό … ήταν ο Άνθρωπος”. Δεν υπάρχει τίποτα το μεμπτό, αλλά υπάρχει μια δισδιάστατη δυναμική που αναιρεί μια βαθύτερη ανάγνωση του έργου του Αριστοφάνη. Η μουσική και η κίνηση, διαθέτουν έναν παλμό, ένα στοιχείο ενστικτώδες σαν την πρώτη φορά που κινείται ένας νεοσσός από τα σπασμένα τσόφλια του κελύφους προς τον έξω κόσμο. Ταυτόχρονα, υπάρχει μια βία στις κινήσεις τους, μια επιθετικότητα ειδικά στην πρώτη είσοδο του Χορού που συμπαρασύρει και τον οργισμένο λόγο, την προκλητικότητα απέναντι στους Πισθέταιρο και Ευελπίδη. 

Συνολικά οι “Όρνιθες” είναι μια όμορφη παράσταση με πολύ δυνατές ερμηνείες, ερμηνείες που ξεχωρίζουν πέρα από το σύνολο του έργου. Θέλω να πω ότι, εφόσον η δραματουργική επεξεργασία οδήγησε σε μια κατεύθυνση που αναιρεί το τέλος του αριστοφανικού έργου, τότε αυτό έπρεπε να έχει ισχυροποιηθεί εξ αρχής. Η δραματουργική επεξεργασία και διασκευή ειδικά σε αυτού του βεληνεκούς τα κείμενα αποτελεί μια δημιουργική πρόκληση, φοβάμαι όμως ότι συχνά και παρά την διάθεση οι δραματουργοί και σκηνοθέτες αυτο-εγκλωβίζονται στο σχήμα του έργου και αδυνατούν να απομακρυνθούν από αυτό ικανά, ώστε να αναδείξουν την εικόνα που είδαν ή θέλησαν να δουν. 

ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ

Μετάφραση: Τάσος Ρούσσος, Σκηνοθεσία: Άρης Μπινιάρης, Δραματουργική επεξεργασία- Διασκευή: Έλενα Τριανταφυλλοπούλου- Άρης Μπινιάρης, Σκηνικά- Κοστούμια: Πάρις Μέξης, 

Μουσική σύνθεση: Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης, Κινησιολογία: Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Σχεδιασμός φωτισμών: Βαγγέλης Μούντριχας, Μάσκες Χορού: Δήμητρα Καίσαρη, Ά βοηθός σκηνοθέτη: Νεφέλη Παπαναστασοπούλου, Β βοηθός σκηνοθέτη: Βαγγέλης Πρασσάς, Βοηθός σκηνογράφου - ενδυματολόγου: Αλέγια Παπαγεωργίου, Επικοινωνία & Γραφείο Τύπου: Μαρία Τσολάκη, Διαφήμιση-social media: Renegade Media

Παραγωγή: Τεχνηχώρος Θεατρικές Παραγωγές, Φωτογραφίες promo: Μαρίζα Καψαμπέλη, Φωτογραφίες παράστασης: Τσούτσας Λάσκαρης, 3D graphics: Εριφύλη Δουκέλη, Video promo: Θωμάς Παλυβός, Promo Design: Πασχάλης Ζέρβας

Παίζουν:

Πισθέταιρος Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος

Ευελπίδης Γιώργος Χρυσοστόμου

Έποπας Κώστας Κορωναίος

Χρησμολόγος- Προμηθέας Στέλιος Ιακωβίδης

Ποιήτρια- Ίρις Κωνσταντίνα Τάκαλου

Μέτων- Ηρακλής Ερρίκος Μηλιάρης

Επίτροπος- Ποσειδώνας Μάριος Παναγιώτου

Συκοφάντης Θανάσης Ισιδώρου

Χορός Αλέξανδρος Βαρδαξόγλου, Θανάσης Ισιδώρου, Τάσος Κορκός, Σοφία Κουλέρα, Αυγουστίνος Κούμουλος, Μαρία Κυρώζη, Κώστας Phoenix, Κυριάκος Σαλής, Αλεξία Σαπρανίδου, Ειρήνη Τσέλλου

Προπώληση Εισιτηρίων για την περιοδεία: more.com

Τhe Birds, directed by Aris Biniaris - Review

Is Nephelokokkygia a Utopia? How far from the City they wish to leave behind them, do the two friends, Pisthetaerus and Evelpides, stand? Foremost, if the ultimate goal is the restoration of the Birds' divine power, how free will they ultimately be in the vicious cycle of ruler and ruled?

Aristophanes' famous and beloved comedy leaves a bitter taste in the mouth, although in the dramatic adaptation by Elena Triantafillopoulou and Aris Biniaris, the finale finds the two friends dreaming of a possibility, a "breath". Aris Biniaris, directs the beloved play for today's viewer, his is not distancing from the play but he is shortening it, by removing the impending corruption of the birds as they ultimately ally with the Olympians. Aris Biniaris delivers a performance, a little romantic, with excellent moments from all the actors, though personally I would single out Chrysostomou and Isidorou' "agon" for the inspired improvisational canvas and their immersion in the theatre of invention when imitating birds.

All the actors, without exception, both in the roles and in the Chorus, are very good actors who faithfully serve the directorial vision of Aris Biniaris, each of them submitting their talent and tireless energy in a performance that seems to simplify Aristophanes' play aesthetically and semiotically. The set with the wooden floor-parquet, with the palm trees without leaves, like birds' nests, the costumes of the Chorus and the characters of the play in combination with the large masks personally reminded me of illustrations, like the one of "Once upon a time ... there was Man". There is nothing wrong, however there is a two-dimensional dynamic that negates a deeper reading of Aristophanes' play. The music and movement possess a pulse, an element of instinct, like the first time a chick moves from the broken shells of its shell to the outside world. At the same time, there is a violence in their movements, an aggression especially in the first entrance of the Chorus that goes hand in hand with the angry speech, the defiance towards Pisthetaerus and Evelpides

Overall, “The Birds”is a beautiful show with very strong performances, performances that stand out beyond the play as a whole. I find that, since the dramatic treatment led to a direction that negates the ending of the Aristophanic play, then it should have been strengthened from the beginning. Dramaturgical editing and adaptation especially of texts of this magnitude is a creative challenge, but I fear that often and despite the inclination, dramaturgs and directors get caught up in the play and are unable to distance themselves sufficiently enough  to illustrate on stage what they saw or wanted to see.