Όταν κλείνει μια Γυναίκα, μία Άνοιξη τελειώνει

Μια φράση που λέγεται με τσιγάρο στο στόμα και μαύρο γοβάκι λουστρίνι ή χωρίς τσιγάρο και σανδάλι παραλία είναι: «Έκλεισα ως γυναίκα».

Δεν την έχω ακούσει ποτέ live, όμως το έχω δει το εργάκι σε ταινίες, σε θεατρικές παραστάσεις και σε βιβλία. 

Θα την πω μια μέρα, μετά από πολλά πολλά χρόνια, όταν θα πίνω καφέ με την Ολυμπία, η οποία θα την έχει πει πρώτη, λίγα χρόνια νωρίτερα από μένα, και θα περιμένω τον άντρα μου, μαζί με το παιδί μας να έρθουν να μας συναντήσουν.

Θα έχω κάνει πολλά λάθη, θα έχω δώσει και πάρει πολλά φιλιά, θα έχω σπαράξει, θα έχω μείνει μόνη, θα έχω μοιραστεί τη ζωή μου με πολλούς.

Θα έχω περπατήσει σε παραλιακές λεωφόρους, ψάχνοντας για ταξί. Θα έχω βυθιστεί σε κρυστάλλινους ύπνους, πλάι σε κουρασμένους από το κορμί μου εραστές.

Θα έχω γελάσει μέχρι δακρύων σε βεράντες και ρεμπετάδικα, θα έχω τσακωθεί μέχρι έξωσης από την πολυκατοικία, θα έχω αναστατώσει φίλες και φίλους και πρώην και επόμενους.

Θα έχω πειραματιστεί, θα έχω τολμήσει να πράξω τη στιγμή όπως αυτή έρχεται σταλμένη από τον ουρανό και από τη γη καψαλισμένη. Θα έχω αναλύσει ώρες ζωής τη ζωή και τα πολύτιμά της τα κεφάλαια.

Θα έχω γράψει σελίδες προορισμένες για τους μπλε κάδους και λίγες χρυσαφένιες λέξεις για τους φτωχούς που διψούν για πλούτο αληθινό.

Θα έχω μπήξει και στρίψει μαχαίρια αστραφτερά σε πληγές και θα έχω αφήσει τις δικές μου στη διάθεση δοντιών καψουρεμένων.

Θα έχω παραχωρήσει ελευθερίες σε άντρες που τις τρέμουν, θα έχω διεκδικήσει την ελευθερία από άντρες που μου τη στερούν λόγω έρωτα ακαταμάχητου και θα έχω δικαιολογήσει τον εαυτό μου και τη λαγνεία μου την ανίκητη με ένα σωρό τσιτάτα του σωρού.

Ώσπου θα βρω εκείνες τις παλάμες και θα φτερουγίσω ήμερα στις χαραγματιές τους. Αυθόρμητα όλα θα συμβούν και μεταξένια. Θα έχω λιγάκι μεγαλώσει και μεγαλώνω σημαίνει καλωσορίζω τον κορεσμό και τον κάνω φίλο μου. Θα δω τον εαυτό μου και τον εαυτό του ενωμένο σ’ ένα τόσο δα ανθρωπάκι ημιδιάφανο και θα το αγγίζουμε μαζί σαν παλαβοί. Θα κοιτάζω τους όμορφους άντρες παντελώς ξεδίψαστη, σα να είναι αγάλματα του μουσείου της φύσης. Θα δέχομαι το φλερτ σαν γλυκιά μελωδία της βραδιάς, όχι σαν το κυρίως πιάτο της ματαιοδοξίας.

Θα ξεκινήσω ένα ξημέρωμα να ζω πορφυρωμένη από τα αληθινά αίματα της αγάπης, που τόσο παθιασμένα πάσχιζα χρόνια πίσω να προσεγγίσω κι άλλοτε της δάγκωνα την καρδιά, άλλοτε την κλωτσούσα να σπάσει σε χίλια κομμάτια. Το ρόδι θα σπάσει μια στιγμή και θα’ ναι χορταστικό και θρεπτικό. Το ρόδι που βάραγα τόσα χρόνια πάνω στο κεφάλι μου, πάνω στα λευκά χαρτιά μου θα σπάσει χωρίς να χρειάζεται την ποίηση.

Με τις παλάμες αυτές τις καλές θα επιλέξω να γεράσω. Οι παλάμες αυτές θα έχουν επιλέξει τις δικές μου να ξαποσταίνουν τα καλοκαίρια τ’αμμουδερά και τα ηλιοκαμένα. Θα συναντήσω ένα κορίτσι μια φορά: θα έχει τα μισά μου χρόνια και θα υποφέρει, θα είναι άνθος ανοιχτό και μυρωμένο, όλο χυμούς και μέλισσες αρσενικές να το κλωθογυρίζουν. 

Θα μου αφηγηθεί τα πάθια του, θα γελώ, θα γελώ, θα συμπονώ και, κάπου μέσα, η μνήμη θα τσούξει στο σημείο της Ώριμης Ζήλειας. Θα ανάψω το τσιγάρο μου, θα βγάλω τις γόβες μου, θα ζητήσω από το κορίτσι να κάνει το ίδιο.

Θα πω «Έκλεισα ως γυναίκα όταν γνώρισα τον…» Το κορίτσι θ’ αναθαρρέψει. «Θέλω κι εγώ τον δικό μου.»

Ο ήλιος θα δύσει. Για να κλείσει μια γυναίκα, πρέπει να δει τα πέταλά της σε γωνία 360 μοιρών ανοιγμένα. Οι κλεισμένες γυναίκες υπήρξαν κάποτε τρομακτικά ορθάνοιχτες. Τώρα, κοσμούν τα βάζα της Εμπειρίας, σα μπουμπούκια.

Γιατί οι γυναίκες ακολουθούν πορεία αντίστροφη από αυτή των λουλουδιών: γεννιούνται ανοιγμένες στο φως και, μέχρι να συλλέξουν τις ηλιαχτίδες που τους πρέπουν, παραμένουν εκτεθειμένες. Ώσπου μια αχτίδα γενναία θα πέσει σαν ξίφος πάνω και το γυναικολούλουδο, αντανακλαστικά, θα κλείσει τα πέταλά του να την κρατήσει δικιά του για πάντα.

Κι έτσι, δεν θα ξανανοίξει ποτέ. Και θα’ ναι ένα άνθος ευτυχισμένο. Με την Άνοιξη κεντημένη μερακλίδικα στις αναμνήσεις των ωραίων εποχών της αβεβαιότητας και της ανατριχίλας…