Πασού - Κριτική

«Η απόλυτη κακία – όπως και η απόλυτη καλοσύνη – δεν έχουν αξιοπρέπεια. Χάνεις την εξουσία του εαυτού σου […] Η πρώτη μέρα γέμισε με αγωνία, η δεύτερη με θλίψη […]Αυτή η ημέρα θα γεμίσει με εμένα.Απαλλαγμένη πια από όλα, από όλους, απαλλαγμένη οριστικά και από εκείνη… Απαλλαγμένη από εσένα. Φροσύνη!»

Πέντε, δέκα, δεκαπέντε… δεκαεπτά γυναίκες στην λίμνη των Ιωαννίνων, με διαταγή του Αλί Πασά, κατ’ εντολή μιας γυναίκας, της νύφης του, της συζύγου του γιου του Μουχτάρ, της κόρης του Πασά του Βερατίου, μιας γυναίκας που το όνομά της δεν διασώζεται, μόνο η ιδιότητα της: Πασού. Μια γυναίκα ηθοποιός καλείται ακριβώς μετά την παρουσίαση του αυτοσχεδιασμού της για την Κυρα-Φροσύνη, το ιστορικό πρόσωπο-θρύλο των Ιωαννίνων που πνίγηκε στη λίμνη Παμβώτιδα να αυτοσχεδιάσει πάνω στην Πασού, την απατημένη σύζυγο του Μουχτάρ – ηθική αυτουργό του πνιγμού της Φροσύνης και άλλων 16 γυναικών στη λίμνη των Ιωαννίνων.Τι κάνει μια ηθοποιός που της ζητείται να παίξει και τις δύο όψεις ενός νομίσματος; Πώς συνδιαμορφώνεται ο χαρακτήρας της Πασού με την εμπειρία της Φροσύνης; Ποια ένστικτα επιβάλλουν την δυστυχία αμφοτέρων;

Η Σύνθια Μπατσή, κάνει ένα μοναδικό ταξίδι στο επάγγελμα και την τεχνική ενός σύγχρονου ηθοποιού, αναζητά την ιστορία πίσω από ένα πρόσωπο χωρίς όνομα, σπάει σε μικρά κομμάτια το αφήγημα, θέτει τις ερωτήσεις, και αναζητά τις λύσεις στο πρόβλημα, ανασύρει τις προσωπικές της εμπειρίες και τις μετουσιώνει σε αυθεντικό συναίσθημα. Με άλλα λόγια, η Σύνθια Μπατσή επιχειρεί επί σκηνής, να συνοψίσει όλες τις πρόβες, την έρευνα, τον αυτοσχεδιασμό, τις συζητήσεις για να προκύψει αυτή η μοναδική παράσταση στο εξαίσιο κείμενο του Στέφανου Παπατρέχα και σκηνοθεσία του ίδιου και του Λάζαρου Βαρτάνη. Αυτό που παρακολουθούμε είναι η αφετηρία γέννησης ενός ρόλου και η συγκλονιστική στιγμή όπου ο ηθοποιός γίνεται ταυτόχρονα «δημιουργός και δημιούργημα». Ο Στέφανος Παπατρέχας, γράφει ένα θεατρικό μονόλογο όπως μόνο ένας ηθοποιός και σκηνοθέτης θα μπορούσε να δομήσει, φωτίζοντας με δυναμική αλλά και λυρική γλώσσα τα στενότερα βάθη της ψυχής αυτής της γυναίκας.

Ο σκηνικός χώρος του Άβατον γίνεται ο «οικείος» τόπος της θεατρικής δράσης καθώς τα σκηνικά της Έλλη Εμπεδοκλή, που υπογράφει και τα κοστούμια, αποκτά τις διαστάσεις του μικρόκοσμου ενός ηθοποιού στον προσωπικό του χώρο. Το κοστούμι της Φροσύνης, γίνεται ο σιωπηλός μάρτυρας της αγωνίας της Πασού, και το εξιλαστήριο θύμα της οργής της κορυφώνοντας την ερμηνεία της Μπατσή. 

Η μουσική της Σίσσυ Βλαχογιάννη, ακολουθεί την κατάδυση της Σύνθια Μπατσή στον ρόλο της Πασού, έχει ως αφορμή την αίσθηση της εποχής, ταυτόχρονα όμως φωτίζει την συναισθηματική φόρτιση του χαρακτήρα. 

Στην παράσταση αυτή, συνέχεια της «Φροσύνης», παρατηρούμε μια γυναίκα ηθοποιό σε ένα τριπλό ρόλο: της ίδιας ως ηθοποιού, της Φροσύνης μέσα από την ανάμνηση της και του κοστουμιού που επιλέγει για συμπρωταγωνιστή της και της Πασού, το δημιούργημα της. Η διαδρομή τόσο μέσα από το κείμενο όσο και επί σκηνής, είναι μια μαγεία που δεν πρέπει να χάσετε!