Πορνογραφία - Κριτική

Αν είχα τη δύναμη, θα έριχνα μια βόμβα σε όλα αυτά. Σε κάθε άλογο που βόσκει. Σε κάθε αλουμινένιο υπόστεγο. Σε κάθε δέντρο που έχει γείρει ο αέρας. Σε κάθε κεραία τηλεφωνίας. Σε κάθε νεκροταφείο. Να τα σβήσω όλα από το δέρμα του κόσμου .

Το έργο «Πορνογραφία»  γράφτηκε από τον Simon Stephens στον απόηχο του τρομοκρατικού χτυπήματος στη βρετανική πρωτεύουσα την 7η Ιουλίου, το οποίο συνέπεσε με την ανακοίνωση της ανάληψης των Ολυμπιακών Αγώνων (2012) και την παγκόσμια δράση - αντίδραση (Live 8) που έλαβε χώρα μέσω συναυλιών με αφορμή τη Σύνοδο των G8 (Group 8) για την αντιμετώπιση της φτώχειας.

Η παράσταση του Δημήτρη Μπίτου ακολουθεί την πορεία της ημέρας πέντε διαφορετικών ανθρώπων που ζουν και δουλεύουν στο Λονδίνο, παραστά τις σκέψεις τους, τον προγραμματισμό και τον οραματισμό τους για τις μέρες που έρχονται. Φυσικά κανείς τους δεν υπολογίζει στον βομβιστή, ο οποίος μας μιλά σε πρώτο πρόσωπο, χαρτογραφόντας την διαδρομή του, με το σακίδιο στην πλάτη, το εισιτήριο στο χέρι και κανέναν να τον ελέγχει. Η στιβαρότητα και ο αντίκτυπος αυτής της παράστασης είναι ότι δεν εστιάζει στο χτύπημα αλλά στις αλυσιδωτές αντιδράσεις, στο ντόμινο των εξελίξεων στην ζωή και την καθημερινότητα των θυμάτων, των οικείων και ανοικείων. 

Το σκηνικά και τα κοστούμια της Νόρα Δεληδήμου, είναι λιτά, με σαφή αισθητική που παραπέμπει στην αστική καθημερινότητα μιας καλλιεργημένης και ‘καλοβαλμένης’ τάξης ανθρώπων, που θα τα περίμεναν όλα, παρά αυτό. Το λευκό, το μαύρο και οι κόκκινες λεπτομέρειες με μια μικρή προσθήκη γκρι σαν να χαρτογραφούν τους σταθμούς και τις γραμμές του μετρό, άλλωστε εμείς, οι θεατές είμαστε πάντα ασφαλείς πίσω από την κίτρινη γραμμή. 

Στο ξεκίνημα της παράστασης η Δανάη Παπουτσή και η Ειρήνη Δράκου δίνουν το στίγμα μιας δύσβατης ερμηνευτικής κατεύθυνσης που αφήνει τον ηθοποιό γυμνό να παλέψει με μια θάλασσα συναισθημάτων. Ο Θοδωρής Τσάτσος και η Βασιλική Σουρρή συνεχίζουν στην ίδια γραμμή αλλά φέρνουν στο προσκήνιο μια ζεστασιά οικεία και μια ανθρώπινη κραυγή που ξεχύνεται σιωπηλά στο ακρωατήριο σαρώνοντας τα πάντα σαν ατομική βόμβα. Οι ερμηνευτές αναδεικνύουν την ανθρώπινη διάσταση αυτού του χτυπήματος, ξεπερνώντας τις στενοπούς του μιντιακού κανιβαλισμού και την πεπατημένη του θλιβερού που θλίβεται λόγω θλίψης, χωρίς να κατανοεί το εύρος του κακού. 

Η παράσταση "Πορνογραφία" του Δημήτρη Μπίτου, είναι μια παράσταση που έχει ξεπεράσει το κείμενο του Simon Stephens, καταγράφει την ουσία της τρομοκρατίας, το τρόπο με τον οποίο καταλαμβάνει τον χώρο και επεκτείνεται σαν το μανιτάρι μετά την πυρηνική έκρηξη. 

Info Παράστασης