Renny Krupinski @ Boem Radio

O Renny Krupinski είναι ηθοποιός, συγγραφέας, θεατρικός σκηνοθέτης, σκηνοθέτης μάχης, συντονιστής μάχης και κασκαντέρ. Έχει γράψει για το θέατρο, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο και έχει διακριθεί με βραβεία σε όλους τους τομείς. Το έργο του Ντ’ Εόν, η αληθινή και παράξενη ιστορία του Ιππότη Ντ’ Εόν του Μπομώντ – ενός Γάλλου κατασκόπου του 18ου αιώνα, ήρωα των Πρωσικών Πολέμων, Άγγλου Διπλωμάτη, εξπέρ της ξιφασκίας, απίθανου μέθυσου και τρανσέξουαλ προβοκάτορα έκανε πρεμιέρα τον Φεβρουάριο του 2018 στο Hope Mill Theatre, στο Manchester και έλαβε πολλές λαμπρές πολυάστερες κριτικές, παίζοντας σε sold out αίθουσες. 

Τώρα, φθινόπωρο του 2019, ανεβαίνει στο Αγγέλων Βήμα, ενώ πρόκειται να χρησιμοποιηθεί και ως σενάριο σε παραγωγή της Hidden Door Productions.  

Πρόσφατα παρακολούθησε την παράσταση στην Αθήνα, και απάντησε τις ερωτήσεις της Νάγια Παπαπάνου, μόνο για το Boem Radio.

Τι σε ενέπνευσε να γράψεις ένα έργο για τον Ντ’ Εόν? Γιατί τον Ντ’ Εόν, κι όχι λ.χ. την Πάπισσα Ιωάννα;

Η ιστορία του D'Eon μου αποκαλύφθηκε τελείως τυχαία. Όπως γνωρίζεις είμαι σκηνοθέτης μάχης / συντονιστής κασκαντέρ στην Αγγλία, και μια μέρα έπεσα πάνω σε μια μικρή παράγραφο σε ένα περιοδικό ξιφασκίας σχετικά με έναν αγώνα ξιφασκίας ανάμεσα στον Ιππότη St. Georges, (βιρτουόζο του βιολιού, μαίτρ στην ξιφασκία και μιγά (mulatto) σκλάβο που απελευθερώθηκε) και τον Ιππότη Ντ’ Εόν, ο οποίος αγωνίστηκε φορώντας φόρεμα, μπροστά στον Πρίγκιπα της Ουαλίας στην Αγγλία. Αυτό με ιντρίγκαρε, από την άποψη της ξιφασκίας. Έκανα περισσότερη έρευνα και μαγεύτηκα από τον χαρακτήρα του Ντ’ Εόν. Διάβασα πολλά βιβλία για αυτόν / αυτήν, και πείστηκα ότι κάπου μέσα στην ιστορία του υπήρχε ένα έργο. Δεν γνώριζα πως να φέρω αυτόν τον χαρακτήρα στη ζωή. Ήξερα ότι δεν θέλω μόνο να πω την ιστορία. Ήταν πολύ περισσότερα από την ιδιότροπη ζωή ενός πρωταθλητή της ξιφασκίας. Ανέπτυξα μια τέτοια εμμονή με τον χαρακτήρα, και επειδή η όλη συνθήκη με έβγαλε πολύ μακρυά από την ζώνη ασφάλειας μου, αισθάνθηκα την ανάγκη να σκεφτώ μια εκδοχή της ιστορίας του Ντ’ Εόν που θα την έκανε προσιτή στο σύγχρονο κοινό. Είναι μια διαχρονική ιστορία, όμως δεν ήθελα να κατηχήσω, δεν ήθελα να επιβάλλω μια γνώμη, οπότε ελπίζω ότι το έργο μου επιτρέπει στο ακροατήριο την επιλογή να αποφασίσει μόνο του.

Πως είναι να βλέπεις το έργο σου να ανεβαίνει σε μια διαφορετική γλώσσα;

Είναι μαγικό να βλέπεις πως μια διαφορετική κουλτούρα προσεγγίζει κάτι, το οποίο εγώ φρονώ ότι είναι, ένα Αγγλικό έργο για ένα Γάλλο, γραμμένο από έναν ετεροφιλόφυλο λευκό άντρα για ένα τρανσέξουαλ που έζησε πριν 200 χρόνια. Είναι εντελώς διαφορετική από την παραγωγή που ανέβασα εγώ, αλλά αυτό είναι σαφέστατα μια οπτική και μια εκδοχή. Πολλές φορές, όταν δίνω τα έργα μου στους ηθοποιούς, μου παρουσιάζουν μια διαφορετική ανάγνωση, γιατί βλέπουν κάτι στην γραφή, το οποίο είναι προφανώς εκεί, αλλά δεν είναι προφανές σε εμένα ως συγγραφέα. Είναι υπέροχο το πως το δημιούργημα μου μπορεί να ερμηνευτεί με διαφορετικούς τρόπους. Πάντα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι τρόποι έκφρασης. Ανυπομονώ να δω περισσότερες μεταφράσεις

Πάντα ήθελες να γράφεις σενάρια και έργα; Πότε πρωτοαισθάνθηκες την ανάγκη να το κάνεις;

Όχι. Ποτέ δεν ξεκίνησα για να γίνω συγγραφέας. Πάντα ήθελα να γίνω ηθοποιός και ήμουν επιτυχημένος ηθοποιός για πολλά χρόνια στην Αγγλία. Πάντα έγραφα ιστορίες σαν παιδί και εφεύρισκα περίεργους και φανταστικούς χαρακτήρες έξω από εδώ. Μετά έμαθα μόνος μου κιθάρα και έγραψα τραγούδια και τα πήγα καλά παίζοντας σε κλαμπ και μπαρ για να συμπληρώνω το εισόδημα μου ως ηθοποιός. Μια χρονιά δεν έβρισκα δουλειά σαν ηθοποιός, σ’ όποιον κι αν ζήτησα ή όσο σκληρά κι αν προσπάθησα, κι έτσι μου ήρθε η ιδέα να διασκευάσω ένα διήγημα του Όσκαρ Ουάιλντ σε παιδικό έργο. Έστησα μια δική μου εταιρία και προσπάθησα να το ανεβάσω. Μετά έγραψα ένα έργο για τον πατέρα μου που το ‘τσίμπησε’ το ραδιόφωνο του BBC. Αυτό οδήγησε σε ένα επόμενο έργο και κάποια επιτυχία από κωμωδίες που έγραψα για το ραδιόφωνο, που οδήγησε στο να γράψω ένα άλλο θεατρικό έργο που είδαν τηλεοπτικοί παραγωγοί και οδήγησε στο να γράφω για τηλεοπτική σειρά. Το ένα οδήγησε στο άλλο και η υποκριτική μου καριέρα έμεινε πίσω ενώ πήρα μια τελείως διαφορετική πορεία και ανέπτυξα την καριέρα του σκηνοθέτη μάχης / συντονιστή κασκαντερ. Τότε κέρδισα ένα βραβείο σε έναν διαγωνισμό συγγραφής, το πρώτο βραβείο στο Fringe Edinburgh Festival, καθώς επίσης το βραβείο καλύτερου σκηνοθέτη και ξαφνικά συνειδητοποίησα πως ήμουν συγγραφέας. Το γράψιμο είναι κάτι που μπορώ να κάνω κατόπιν παραγγελίας αν έχω προθεσμία ή ένα τηλεοπτικό σενάριο ή ένα κινηματογραφικό, αλλά το να δημιουργήσω μια καινούρια ιδέα, νέους χαρακτήρες από το πουθενά, αυτό θέλει μια στιγμή έμπνευσης που μπορεί να έρθει από οπουδήποτε. Οι τρεις μου γυναικείοι μονόλογοι προέκυψαν από αληθινές ιστορίες τις οποίες έκανα αμάλγαμα, ο Ντ’ Εόν από ένα άρθρο περιοδικού, το Bare (μια ιστορία αγάπης μέσα στο βίαιο κόσμο της πυγμαχίας χωρίς γάντια) προέκυψε από ένα άρθρο εφημερίδας. Η κωμωδία μου με δύο χαρακτήρες για την ζωή δύο κομπάρσων σε Λονδρέζικη παραγωγή προέκυψε από την προσωπική μου εμπειρία όταν έπαιζα στον «Κυμβελίνο» και σχεδόν δεν είχα τίποτα να κάνω. Κάθε νέο έργο είναι μια ολοκληρωτική έκπληξη όπως η σύλληψη και κάθε τελική λέξη είναι σαν μια γέννα… και όπως με τα παιδιά, μετά το πρώτο λες δεν θα μπορέσω ποτέ να το ξανακάνω, ο καιρός περνά και μια νέα ιδέα σε στέλνει σε ένα ταξίδι ανακάλυψης.

Αν σου δινόταν η ευκαιρία να αλλάξεις ένα πράγμα στην καριέρα σου, ποιο θα ήταν αυτό;

Να βρίσκομαι στο σωστό μέρος, την σωστή στιγμή, με τους σωστούς ανθρώπους να παρακολουθούν.

Σε μια φανταστική ζωή θα ζούσα στο δικό μου νησί χωρίς έγνοια στον κόσμο. Ήθελα να γίνω ηθοποιός από την ηλικία των δέκα μισό. Γνωρίζοντας ότι γνωρίζω τώρα, θα είχα εκπαιδευτεί να γίνω κασκαντέρ αντί για ηθοποιός. Ίσως να κατέληγα να γίνω συγγραφέας ως μέρος της διαδρομής, ίσως κι όχι. Ίσως να μην συναντούσα τους ανθρώπους που συνάντησα, ίσως να μην είχα τα παιδιά μου… οπότε αν μου δινόταν η ευκαιρία να αλλάξω ένα πράγμα, θα την απέρριπτα. Το γρασίδι πάντα φαίνεται πιο πράσινο αλλά στην πραγματικότητα πάντα είναι το ίδιο χρώμα και για όλο  τον πόνο, τις χαρές και τις εμπειρίες που είχα, αυτή είναι η ζωή μου, το πεπρωμένο μου και το χαμένο λεπτό του φτερουγίσματος μιας πεταλούδας μπορεί πολύ εύκολα να αλλάξει τα πάντα όχι όμως αναγκαία προς το καλύτερο.

Ποιο είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο θα πάλευες να μην το χάσεις;

Την αγάπη. 

Τα παιδιά μου. Έχω τρία. Την κόρη μου που είναι τώρα παντρεμένη και τους δίδυμους γιούς μου που έχουν Fragile X Syndrome και για τους οποίους εγώ, η μητέρα τους και η σύζυγος μου αγωνιζόμαστε κάθε μέρα για την αποδοχή τους.

Και μια τελευταία ερώτηση. Το ραδιόφωνο μας ονομάζεται Boem (Μποέμ). Θα μας πείτε μια μποέμικη ιστορία από την ζωή σας;

Φαίνεται πως ήμουν πάντα στην αντίπερα όχθη από το κανονικό. Χωρίς πρόθεση, αλλά ποτέ δεν φαινόμουν να ακολουθώ το κοπάδι. Σαν παιδί δεν είχα κανένα ενδιαφέρον για τα αθλήματα όπως οι φίλοι μου, αντ’ αυτού έκανα συλλογή από αυτόγραφα, και μπλέχτηκα με μια ομάδα ελίτ κυνηγών αυτογράφων στο west end  του Λονδίνου, γνωρίζοντας τους πιο διάσημους αστέρες της ημέρας. Όσον αφορά στις διακοπές σπάνια ταξιδεύω σε προορισμούς που βρίσκεις σε φυλλάδια… οπότε ίσως το πιο μποέμικο πράγμα που έκανα ποτέ ήταν να πραγματοποιήσω ένα όνειρο ζωής το 2005. Η μητέρα μου ήταν καλλιτέχνης, και όταν ήμουν μικρός, ζωγράφισε μια τοιχογραφία ενός Μογγολικού Αλόγου στον τοίχο πάνω από το κρεββάτι μου. Συνεπώς με συνέπαιρνε πάντα η Μογγολία. Ίππευα άλογα όλη μου τη ζωή και το 2005 αποφάσισα ότι ήταν η σωστή στιγμή να ζήσω το όνειρο του να ιππεύσω μαζί με Μογγόλους Καβαλάρηδες. Ανάλωσα έξι μήνες μαθαίνοντας την πιο απίθανη γλώσσα που μπορεί κανείς να φανταστεί (το περισσότερο από αυτήν το έχω πλέον ξεχάσει) και κανόνισα να περάσω δύο βδομάδες στην Βόρεια Μογγολία, ψηλά στα Ρωσικά σύνορα, πάνω σε άλογο μόνο με ένα οδηγό, την νύχτα κάτω από τα αστέρια ή σε ger (στρογγυλές σκηνές νομάδων που είναι φορητές και καλύπτονται από δέρματα ζώων, στα τουρκικά  ονομάζονται yurt) και μετά διέσχισα την έρημο Gobi για δέκα ημέρες με άλλο οδηγό. Ο μοναδικός Δυτικός… πραγματικά ο μόνος μη-Μογγόλος για εκατοντάδες χιλιόμετρα, στη μέση της πιο όμορφης Άγριας Φύσης πάνω στη Γη, αυτό ήταν μια εμπειρία που σου αλλάζει την ζωή και όσο πιο μακριά από τις νόρμες που θα μπορούσα ποτέ να βρεθώ. 

Renny Krupinski is an actor, writer, theatre director, Equity Registered fight director, fight co-ordinator, stunt co-ordinator. He has written for theatre, radio, television and cinema and has won prizes at all levels. His play D’ Eon, the true and bizarre story of the Chevalier D’Eon de Beaumont – 18th century French spy, Prussian war hero, English diplomat, expert swordsman, outrageous drunk and transgender provocateur premiered in February 2018 at Hope Mill Theatre, Manchester and received multiple glowing 5* reviews, played to sold out houses. Now is produced in Athens for autumn 2019 at Aggelon Vima as well as being optioned for a screenplay by Hidden Door Productions. 

Recently he attended the staging at Athens, and has answered to the questions of Naya Papapanou, only for Boem Radio.

What was it that inspired you to write a play about D’ Éon? Why D’ Éon, instead of i.e. Pope Joan?

I came upon the story of D'Eon completely by chance. As you know, I am a fight director/stunt co-ordinator in England and I happened upon a very short paragraph in a fencing magazine one day about a fencing match between Chevalier St. Georges (a violin virtuoso, fencing master and freed mulatto slave) and Chevalier D'Eon who fought in a dress in front of the Prince of Wales in England. This intrigued me from a fencing point of view. I did more research and became fascinated by the character of D'Eon. I read many books on him/her and was convinced there was a play somewhere in there. I did not know how to bring this character to life. I knew I didn't want to just tell the story. It was much more than a quirky life of a fencing champion. I became obsessed by the character and because the whole premise took me so far out of my comfort zone, I felt compelled to come up with a version of D'Eon's story that could make it accessible to an audience of the modern age. It is a story for all time but I didn't want to preach, I didn't want to impose an opinion so I hope my play leaves the audience the right to make up their own mind.

How is it to watch your own play staged in a different language?

It is fascinating to see how a different culture approaches, what I suppose is, an English play about a Frenchman written by a straight white man about a transexual/transgender person living 200 years ago. It is completely different to how I realised my production but that is clearly just one viewpoint and one version. So many times, when I give my plays to actors, they come back with a completely different reading because they see something in the writing that is obviously there but not obviously there to me as the writer. This is lovely that my creation can be interpreted in different ways. There is always more than one way to express something. I look forward to more translations.

Did you always want to write scripts and plays? When did you first feel the need to do so?

No. I never set out to be a writer. I always wanted to be an actor and I was a successful actor for many years in England. I had always written stories as a child and invented weird and wonderful characters from outer space. Then I taught myself guitar and I wrote songs and did quite well performing in clubs and bars for many years to supplement my income as an actor. Then one year I couldn't get a job as an actor, no matter who I asked or how hard I tried, so I hit upon the idea of adapting an Oscar Wilde short story into a children's play. I set up my own company and tried to get it performed. I then wrote a play about my father which was picked up by BBC radio. This led to another play and some success writing comedy for radio, which led to me writing another stage play which was seen by TV producers which led to me writing for a television series. One thing led to another and my acting career took a back seat while I took a totally different direction and developed my stunt co-ordinating/fight directing career. Then I won a prize in a playwriting competition, a Fringe First at the Edinburgh Festival as well as a best director award and I suddenly realised I was a writer! Writing is something I can do to order if I have a deadline or a scenario for television or film but to create a new idea, new characters from nothing takes a moment of inspiration which can come from anywhere. My three one woman plays have come from real life stories that I've amalgamated, D'Eon came from a magazine article, Bare (a love story set in the violent world of bare-knuckle fighting) came from a newspaper article. My comedy two-hander about the life of two bit-part players in a London production came from my own experience of being in Cymbeline and having almost nothing to do. Each new play is a total surprise like conception and each final word is like a birth...and, like with children, after the first you say I'm never going to be able to do that again, time passes and a new idea sets you off on an unknown journey of discovery.

If you were given the opportunity to change one thing in your career, what would that be?

To be in the right place, at the right time with the right people watching.

In a fantasy life I would be living on my own island without a care in the world. I wanted to be an actor from the age of ten and a half. Knowing what I know now, I would have trained to be a stuntman instead of an actor. I may have ended up writing as a matter of course, but maybe not. I would not have met the people I have met, I may not have had my children...so perhaps given the chance to change one thing, I would have declined. The grass always seems greener but realistically it's all the same colour and for all the pain, the joys and experiences I've had, this is my life, my destiny and the missed beat of a butterfly wing can all too easily change everything and not necessarily for the best.

What is the one thing you would fight for, in order not to lose?

Love.

My children. I have three. My daughter who is now married and my identical twin sons who have Fragile X Syndrome and for whom I, their mother and my wife have to fight every day for their acceptance.

And one final question. Our radio is called Boem (Boheme). Could you tell us a bohemian story from your life? 

I seem to have always been on the wild side of normal. Not with any intention but never seemed to follow the herd. As a child I had no interest in sports like my friends, but instead I collected autographs and mixed with a group of elite autograph hunters in London's west end meeting the most famous stars of the day. With holidays I rarely go to destinations found in brochures...so perhaps the most bohemian thing I have ever done was to realise a lifelong dream in 2005. My mother was an artist and, when I was a small boy, she painted a mural of a Mongolian wild horse on my wall above my bed. Consequently I was always fascinated with Mongolia. I have ridden horses all my life and in 2005 I decided the time was right to live the dream of riding with the Mongolian Horsemen. I spent six months learning the most impossible language imaginable (all of it mostly forgotten now) and arranged to spend two weeks in northern Mongolia, up by the Russian border, on horseback with just one guide, staying nightly under the stars or in gers (nomadic family tents) and then another ten days riding across the Gobi desert in the south of the Country with another guide. The only Westerner...indeed the only non-Mongolian for hundreds of miles, in the middle of the most beautiful wilderness on Earth was a life-changing experience and about as far away from the norm as I think I could get.