The Stranglers live @ Piraeus Academy - Review

Μπαίνοντας στο γεμάτο Piraeus Academy την Κυριακή το βράδυ έβλεπες πολύ κόσμο όλων των ηλικιών που είχε έρθει για να διασκεδάσει: 50ρηδες που είχαν ζήσει τους Stranglers και είχαν φέρει μαζί τους γιους τους, 20ρηδες και 30ρηδες που ήθελαν να δουν το ιστορικό αυτό συγκρότημα, παλαβούς Άγγλους που ήταν στην πρώτη σειρά και τραγουδούσαν όλους τους στίχους, μεταλλάδες, πάνκηδες και πολλούς άλλους.  Ανεξαρτήτως του τι παρακλάδι του ροκ ή της μουσικής γενικά σ’ αρέσει, οι Stranglers είναι ένα συγκρότημα που πρέπει να δεις live.  

Στις 21:45 ακριβώς οι Stranglers ανέβηκαν στη σκηνή του Piraeus Academy και το πάρτι ξεκίνησε. Ο Jean-Jacques Burnel να παίζει ή να κοπανάει με την γροθιά του το μπάσο του και να περπατάει με τον χαρακτηριστικό, συγχρονισμένο με το παίξιμο, τρόπο του, ο Dave Greenfield κρυμμένος πίσω από τη στοίβα των πλήκτρων του (μέτρησα 3 μπροστά του και 2 δεξιά του), ο «υπηρεσιακός» drummer των συναυλιών τους Jim MacAulay να δίνει την ενέργεια και τον ρυθμό που χρειάζεται (με το κουκλάκι Animal από το Muppet show μπροστά από το drum kit) και ο Baz Warne να είναι εκεί πάνω, να κλωτσάει στον αέρα γεμάτος ενέργεια και να μοιάζει σαν να ήταν από πάντα στο συγκρότημα. Ο Baz μπορεί να μην μιλούσε μεταξύ των κομματιών, αλλά οι γκριμάτσες του, το χαμόγελο του κι οι κινήσεις του έλεγαν πολύ περισσότερα από ό, τι τα λόγια. Δεν χρειαζόταν παρά ένα σήκωμα των φρυδιών του και οι μπροστινές σειρές ακολουθούσαν με τα χέρια και την φωνή τους. 

Οι Stranglers είχαν εξαιρετικό ήχο και φώτα, ίσως από τα καλύτερα που έχω συναντήσει σε συναυλία, με τον ήχο από όλα τα όργανα ευδιάκριτο, κρυστάλλινο, στην κατάλληλη ένταση και φυσικά πιο σκληρό από τα album τους. Αν δεν έχεις δει τους Stranglers live, θεωρείς ότι πρωταγωνιστής σε ένα ροκ συγκρότημα είναι η κιθάρα. Όταν όμως ακούσεις τις μπασογραμές του Burnel και τα μελωδικά και catchy πλήκτρα του Greenfield, αλλάζεις άρδην άποψη. Δεν υπήρχε κάποιος στον χώρο που να μην κουνήθηκε στην μπασάρα του “Peaches” ή του “Nice ‘n’ Sleazy”! Την Κυριακή το βράδυ χόρευες και κουνιόσουν είτε με το τρομερό μπάσο είτε με τα μελωδικότατα πλήκτρα. Τα πλήκτρα που παίζει ο Greenfield δεν είναι μόνο μελωδικά και σου κολλάνε, αλλά και με μεγάλο βαθμό δυσκολίας στο παίξιμό τους. Ο ίδιος, βέβαια, το διασκέδαζε προκλητικά πίνοντας γουλιές από την μπύρα του παίζοντας «παπάδες» στο “Duchess”, κομμάτι που θα άγχωνε οποιονδήποτε άλλον. Σε εισαγωγές κομματιών με πλήκτρα ή όταν σόλαρε ο Greenfield, ο Baz Warne πήγαινε στην άκρη της σκηνής, ώστε όλα τα φώτα να πέσουν πάνω στον δεξιοτέχνη πληκτρά. 

Όταν οι Stranglers έχουν 40 χρόνια ιστορίας, έρχονται πολύ συχνά στη χώρα μας και ακόμα εξακολουθούν να γεμίζουν έναν τέτοιο χώρο, αυτό λέει πολλά. Όπως επίσης λέει πολλά ότι άνθρωποι κάθε ηλικίας  χοροπηδούσαν στους ρυθμούς των Stranglers αγκαλιασμένοι, περνούσαν καλά και δεν πήγαν μια συναυλία «νοσταλγίας» δεινοσαύρων. Είναι ένα συγκρότημα που δεν ήρθε για «αρπαχτή», έπαιξε μιάμιση ώρα «καθαρής» μουσικής, χωρίς εισαγωγές, φιοριτούρες, λόγια, solo κλπ. Μόνο μουσική. Μουσική που σε κάνει να κουνιέσαι, να χορεύεις, να νοσταλγείς, να χαμογελάς και να γυρίζεις στο διπλανό σου να λες «τι παίζει ο τύπος!». Μας χαιρέτησαν στα ελληνικά, μας ευχαρίστησαν στα ελληνικά και ο JJ, όταν του πέταξαν ένα t-shirt απάντησε «ευχαριστώ αγάπη μου» και πάλι στα ελληνικά. Επίσης μας «την είπαν» και για το κάπνισμα και την κάπνα, λέγοντας ότι σπάνια πετυχαίνουν κάτι τέτοιο πλέον… Εν κατακλείδι: 22 κομμάτια, μιάμιση ώρα, ενέργεια, κανένα ίχνος βεντετισμού ή βαρεμάρας παρά τα 40 χρόνια ιστορίας τους και μια συναυλία και συμπεριφορά που πρέπει να μελετάνε καθημερινά όλα τα νέα συγκροτήματα.

Setlist 

Tank, Straighten Out, Get A Grip Of Yourself, I’ve Been Wild, 5 Minutes, Relentless, Nice ‘n’ Sleazy, Golden Brown, Midnight Summer Dream, Always the sun, Skin Deep, Hanging Around, Nuclear Device, Norfolk Coast, Something Better Change, Peaches, Time Was Once On My Side, Lost Control, Duchess, 

No More Heroes 

Encore 

Walk On By, All Day And All Of The Night

Entering the packed Piraeus Academy on Sunday you could see people of all ages that had come to have a nice time: 50year old guys who had listened to the Stranglers in their youth and they had their sons with them, guys in their 20s and 30s who wanted to watch this legendary band, some crazy Englishmen that were in the first row and sang every one of the lyrics, metalheads, punks and many more. Despite of what genre of rock or music in general you prefer, the Stranglers is a band that you must watch live.  

At exactly 21:45 the Stranglers walked on Piraeus Academy’s stage and the party began. Jean-Jacques Burnel was playing or hitting his bass with his fist and walking with his distinguishing way (a step every note), Dave Greenfield was hidden behind his pile of keyboards (I counted 3 in front of him and one or two on his right side), Jim MacAulay who plays drums in their concerts was keeping the pace and giving away energy (with Animal from Muppet Show in front of his drum kit) and Baz Warne being up there, full of energy and kicking in the air, looking like he was always in the band. Baz wasn’t talking between the songs, but his grimaces, his smile and his moves were speaking louder than words. He just needed to lift his eyebrows meaningfully and the first rows followed with their hands and voices. 

The Stranglers had an excellent sound and light show, maybe one of the best I have come across in a concert, and you could listen to every instrumental clearly, loud enough and heavier than their albums. If you haven’t seen the Stranglers performing live, you believe that the guitar is the main organ in a rock band. But when you listen to Burnel’s basslines and the melodic and catchy tunes of Greenfield’s keyboards you change your mind. There was no one in the concert hall that didn’t move to the sound of the bass in “Peaches” or “Nice ‘n’ Sleazy”! On Sunday night you danced either to the excellent bass or the melody of the keyboards. Greenfield’s tunes are not only catchy but rather difficult to play too. He was having fun taking sips from his beer while playing the difficult parts of “Duchess”, a song that would have make any other musician anxious. In songs’ intros that Greenfield played or when he was playing a solo, Baz Warne would move to the side of the stage leaving the spotlight on Greenfield and his skillful playing.

When a band has 40 years of history, comes to our country often and it can still fill a place like Piraeus Academy, it says a lot about it. It also says a lot about this band that people of all ages were jumping up and down to their sounds, were having fun and they didn’t decide to go to this concert to be in a nostalgic show of dinosaurs. The Stranglers came to play music, without tricks, long intros and solos. Just music. Music that makes you move, dance, be nostalgic, smile and turn to the guy next to you and say “These guys rock!” They greeted us in Greek, thanked us in Greek and when somebody threw JJ a t-shirt he said “thank you my love” also in Greek. They also complained about the smoke, telling us that this is something it’s not happening so often nowadays. To sum up: 22 songs, a show of 1 and a half hour, energy, no sign of boredom despite their history of 40 years and a show and behavior that every new band must study every day. 

Setlist 

Tank, Straighten Out, Get A Grip Of Yourself, I’ve Been Wild, 5 Minutes, Relentless, Nice ‘n’ Sleazy, Golden Brown, Midnight Summer Dream, Always the sun, Skin Deep, Hanging Around, Nuclear Device, Norfolk Coast, Something Better Change, Peaches, Time Was Once On My Side, Lost Control, Duchess, 

No More Heroes 

Encore 

Walk On By, All Day And All Of The Night

Photos by : Vicky Vakali