Το Αγιασμένο Νερό

Ας υποθέσουμε ότι είσαι στη Λαμία, είσαι στην πλατεία και πίνεις το τσιπουράκι σου που «τραβιέται» πολύ με αυτόν τον καιρό. Έτσι όπως γυρνάς το κεφάλι σου να παραγγείλεις το επόμενο καραφάκι και κάνα μεζεδάκι (μη σε κόψει κιόλας γιατί είναι και χωνευτικό και βαράει και θα προσπαθείς να ανέβεις στο άλογο του Βελουχιώτη μετά), βλέπεις πλήθος κόσμου να έρχεται. Λες να δεις που θα ναι ο Γκλέτσος, δίπλα είναι η Στυλίδα και κάνει περιοδεία δέρνοντας και χορεύοντας. Κοιτάς καλύτερα και βλέπεις ότι ο κόσμος είναι παπάδες  που κουβαλάνε κάτι. Σκέφτεσαι «Χριστέ μου πόσο ήπια που έφτασε κιόλας Μ. Παρασκευή και έβγαλαν τον επιτάφιο. Αν είναι επιτάφιος πάντως, κάποιοι έκαναν χάλια δουλειά γιατί δεν έχει ούτε ένα λουλούδι πάνω. Α εντάξει, κάτι παλαιοημερολογίτες είναι που κουβαλάνε έναν νεκρό μητροπολίτη πάνω στο θρόνο του».

Κοίτα ρε τι σκέφτονται οι κερατάδες για να προωθήσουν τη νέα σαιζόν του Walking Dead. Όχι όμως, είναι ένα από τα μη παγανιστικά τελετουργικά χριστιανικής θρησκείας. Εντάξει το να αφήσεις έναν νεκρό σε δημόσια θέα και προσκύνημα, ώστε να πάει κάποιος να αποτίσει φόρο τιμής και να α-ποτίσει το σκήνωμα με σαλάκια πιστών και μη. Το να τον περιφέρεις με την καρέκλα του σαν να είναι ο Μαζεστίξ από το «Αστερίξ» και όλη η περιοχή να μυρίζει όχι ψαρίλα («Γελοουσαμπμαρίνα μάζεψε το στοκ») αλλά πτωματίλα, ε είναι κάπως. Κοινώς κάνε ό, τι θες, ανεξιθρησκία έχουμε θεωρητικά, αλλά μη μου περιφέρεις νεκρούς μέσα στην μούρη μου, ή τουλάχιστον καθυστέρησε το μια εβδομάδα να είναι και στο πλαίσιο του Halloween και να πάρεις και κανα γλυκό από το “Trick or Treat”. Από την άλλη το πλανητάριο γεμίζει με κόσμο σε κάθε προβολή για να δουν οι άνθρωποι τα θαύματα του Σύμπαντος και πως αυτά εξηγούνται, αλλά ακόμα κι όταν μαθαίνεις πως εξηγούνται, παραμένεις κολλημένος στα θαύματα αγίων.

Οι ινδιάνοι ή αυτόχθονες Αμερικάνοι, όπως είναι η πολιτικά ορθή ονομασία τους, πίστευαν αρκετά περίεργα (για τα «χλωμά πρόσωπα» του τότε και του τώρα) πράγματα. Είχαν ηλικιωμένους μάγους-γιατρούς που θεράπευαν αρρώστιες με τα χέρια τους, προέβλεπαν συμφορές διαβάζοντας έντερα (όχι εθνικιστικά sites, όπως σήμερα), και χόρευαν κάτι περίεργους τελετουργικούς χορούς που μπορούσαν να φέρουν βροχή. Ευτυχώς ο σημερινός άνθρωπος με τη βοήθεια της επιστήμης έχει προοδεύσει πολύ και έχει αφήσει πίσω του τέτοιες μακρινές δεισιδαιμονίες. 

Συνεχίζουμε στο ίδιο θρησκευτικό και κατανυκτικό κλίμα που μας άφησε η προηγούμενη είδηση και μεταφερόμαστε στο νησί των Ιπποτών, την Ρόδο. Στις Καλυθιές Ρόδου έχει να βρέξει πολύ καιρό, σε σημείο που οι κάτοικοι ανησυχούν για τις σοδειές τους. Από ό, τι φαίνεται όμως, ακόμα κι όταν έβρεχε κάποιοι κρατούσαν ομπρέλα. Στο τοπικό δημοτικό συμβούλιο παρών ήταν κι ο ιερέας, σε μία ψήφο εμπιστοσύνης στον διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας φαντάζομαι. Μετέφερε τις ανησυχίες των πιστών για την παρατεταμένη περίοδο ανομβρίας («όχι κυρία Ελένη μου, δεν θα πω και για τη δική σας») και στο τραπέζι, όπως σε κάθε πολιτισμένη χώρα του 2016, έπεσε η πρόταση να γίνει λιτανεία. 

Τελέστηκε θεία λειτουργία και κατόπιν ακολούθησε προσευχή και γονυπετής ικεσία για βροχή και περιφορά της εικόνας του προφήτη Ηλία. Κάπου στο διπλανό χωριό, το δημοτικό συμβούλιο έκανε τη δική του λιτανεία για να μη βρέξει γιατί χαλάνε οι δρόμοι και τα παπούτσια τους, και έτσι ο Ύψιστος κάπου εκεί ψηλά προσπαθεί να δει τι θα κάνει. «Πέτρο παιδί μου, άσε λίγο εκείνο το νεογέννητο που παλεύει για τα ζωή του μέχρι να δούμε τι θα γίνει με τα like στο Facebook και έλα να δούμε ποιους θα βοηθήσουμε». Γιατί αν υπάρχει ένα ανώτερο ον πάνω από τα σύννεφα μαζί με τους Φατμέ, αν δεν ασχοληθεί με την βροχή στη Ρόδο, με τι θα ασχοληθεί. Τουλάχιστον οι αρχαίοι ημών πρόγονοι κερνούσαν καμιά τσίκνα και σφαχτό τους θεούς της εποχής, εμείς στην τσιγκουνιά πάμε να την βγάλουμε κι εκεί.